Goeie maar ook best een lastige vraag eigenlijk. Tikal, Torres en Maharadja maken zeker mijn top drie uit, maar om er daar nu eentje uit te kiezen...
Ik heb uiteindelijk voor Torres gestemd omwille van de sierlijke eenvoud die dit spel kenmerkt en omdat hij gewoon ook vaker dan de andere twee op tafel komt. Maar dat heeft wellicht meer met de spelduur dan met wat anders te maken.
Ik heb Maharadja trouwens nooit echt als chaotisch ervaren, veeleer als interactief en flexibele strategieën toelatend. Ik speel hem in ieder geval wel graag. Alleen niet vaak genoeg, maar dat probleem heb ik wel met meerdere spellen.
cymric schreef:
Permanent een strategie volgen die je in staat stelt om in feite kernmechanismen uit het spel te omzeilen betekent in wezen dat je het spel absoluut leuk vindt of niet wilt spelen.
Dit vind ik een hele rare hersenkronkel. Die strategie kan je toch maar net zo lang volhouden tot een andere speler die kaart bij je komt weghalen? Je kan dan die kaart in de volgende beurten dan wel heen en weer gaan trekken, maar als twee honden vechten... Of zie ik iets over het hoofd in je redenering?