Hrmja. Wat hiermee aan te vangen. Als ik het eerdere lange verhaal even kort samenvat:
- Het onderwerp is er met de haren bijgesleept. Dit is geen treinenspel à la Stoom of 18xx of ...: het is een werkverschaffer waar simpele woordjes ('Moskou', 'Sint Petersburg', 'Kiev', 'Vladiwostok') vrijwel het enige zijn die je eraan herinneren met een zogenaamd Russisch treinenspel te maken te hebben. Treinen zelf zijn begrenzers die aangeven tot hoever een ontwikkel/puntenspoor punten geeft. De magie van de Transsiberiëexpres is zorgvuldig buiten de doos gehouden.
- De auteurs hebben geen enkele moeite gedaan om de werkverschaffingsmotor te voorzien van een moderne draai. Bovendien hebben ze een mechanisme ingebouwd (de ingenieurs) dat spelers sterk verleidt tot het privatiseren van voor hen cruciale acties waardoor de werkverschaffing nog eens aan waarde inboet.
- Het spel zelf vind plaats op een ontwikkelbordje waar middels een bijzonder gekunsteld geheel spoorprofielblokjes worden verschoven die bij het passeren van bepaalde markeerders bonuspunten, bonusacties, actiefiches, nieuwe kleuren profielblokjes en wereldvrede toekennen. De reeds genoemde locomotieven bepalen tot hoever een ontwikkeld spoor daadwerkelijk punten geeft. De indruk die zo ontstaat is Oooohhh... What does THIS button do!??
- De spelhandleiding is geschreven voor nieuwkomers die niets van moderne spellen weten. Maar Russian Railroards is nu net niet een spel dat is bedoeld voor dergelijke personen. Het resultaat is een overdaad aan tekst en beeld die alleen maar irriteert en vlug nazoeken bemoeilijkt. Het allerbelangrijkste credo van het schrijven van handleidingen, Ken uw publiek, is grof geweld aangedaan.
- Het grote dynamische bereik van OP-vergaring werkt op mijn zenuwen. Een speler kan met een beetje moeite meer dan 400 OP halen; en daarvan 125 of meer in de laatste van 7 ronden. Maar hij begint met aantallen van 10 of minder. Een dergelijke spreiding is natuurlijk hemel op aarde voor diegenen die het spel met een klapper uit willen maken. Maar voorspellen of de motor met al heel snel een constante 60+ OP per beurt gaat opwegen tegen de met rasse schreden toenemende puntenhausse van de tegenspeler die begint op 10, dan 25 haalt, dan 45, en dan, ja, wat eigenlijk? 70? 80? Toch nog 60? is een onbegonnen werk.
Het spel
werkt, laat daar geen twijfel over bestaan. Het is vriendelijk want spelers zitten elkaar niet echt in de weg, de grafische vormgeving is duidelijk, je verdient honderden punten, je wordt niet lastig gevallen door een moeilijk onderwerp, en er zijn ongetwijfeld een paar degelijke paden naar victorie die wachten om te worden ontdekt. Maar ik vraag me ten zeerste af of je deze titel nog vaak zult spelen na een paar eerste enthousiaste potjes, het is—letterlijk—echt erg veel blokjesschuiven. En zo variabel zijn die sporen waarop je die blokjes beweegt nu ook weer niet, bonusacties ten spijt.
Waardering zou een 5 zijn, maar 1 punt aftrek voor het regelboekje, de rare puntensprokkelarij, en het totale gebrek aan innovatie in het werkverschaffingsgedeelte. Een Boardgamegeeker vatte het als volgt, en naar mijn mening bijzonder treffend, samen:
Gamer cat nip — watch them roll over and start dribbling at all the buttons to push, and the three victory scratching posts!