[Gestart vanuit een andere discussie om draadvervuiling te vermijden.]
rubik schreef:
cymric schreef:
Persoonlijk geef ik Wallenstein een '2' (van 1 tot 10) omdat ik het een rotspel vind dat de spelers veel te veel in de weg zit en eigenlijk neerkomt op een beetje als Uri Geller naar die toren staren en hopen dat er wat goeds uitkomt.
De toren vormt volgens mij niet de hoofdmoot van het spel. Hij wordt maar af en toe gebruikt. Het grootste deel van het spel bestaat uit bouwen. Ik vind het juist erg goed gevonden als vervanging van de dobbelsteen. Als je pech hebt bij de ene keer, is de kans de volgende keer groter dat je geluk hebt. Geef je alleen maar een 2, omdat de toren je niet bevalt?
Nee, het is een samenspel van factoren, waarvan de toren er maar één van is.
Ten eerste vind ik het spel thematisch nogal vreemd. Je zit midden in de 30e Jarige Oorlog, maar de winnaar wordt bepaald door wie het beste dingen kan
opbouwen. Medunkt dat je in die situatie niet echt de tijd of de mankracht hebt om mooie dingen neer te zetten.
Ten tweede is er de enorme invloed van het toeval. De eerste vijf acties liggen open, de laatste vijf zijn dicht. Je weet wel welke dicht zijn, maar in welke volgorde ze daar liggen is een pure gok, waar wel redelijk wat vanaf hangt. Datzelfde geldt ook voor de gebeurteniskaarten die per seizoen worden omgedraaid alsmede de kaartjes van de spelersvolgorde. En dán komt nog eens de bijzonder onvoorspelbare toren (hoe charmant het ding verder ook is) er bovenop.
Ten derde zit het dichte plannen van mijn acties mij vreselijk in de weg. Die 10 acties leg je dus, als gezegd, dicht neer. Maar ik kan niet goed onthouden welk land ik aan welke actie heb gekoppeld. Het overkwam mij maar al te vaak dat ik een kaartje omdraaide en werkelijk geen flauw idee had waarom ik dat kaartje daar had neergelegd. Als iemand een provincie binnenviel en mij daar versloeg, moest ik uitgebreid gaan zoeken waar ik het kaartje ook alweer had neergelegd. Alhoewel ik een goed geheugen heb en ik het Memory-aspect in een spel als
De Ruimteschepen van Catan erg kan waarderen, liet mijn geheugen me bij Wallenstein werkelijk volledig in de steek.
Dat is echter nog niet alles: het is schier onmogelijk om
tien acties echt te plannen. De eerste drie, vier: okee. Daarna wordt het wederom een gok met een boel gekruiste vingers in de hoop dat je er op dat moment wat aan hebt. Ik heb een paar planningsfases letterlijk totaal niet naar mijn kaarten gekeken en ze volkomen willekeurig over mijn speelbordje verdeeld: het maakte vrij weinig verschil uit.
Dan krijg je precies het frustrerende aspect dat je met Maharadja en El Grande ook hebt: iedereen gaat vreselijk lang zitten turen en denken en broeden op iets dat werkelijk in een minuut moet zijn afgehandeld. Ik heb geen enkel moment het gevoel gehad dat mijn gedachten over hoe een gebiedje te veroveren en te verdedigen er werkelijk toe deden, noch dat het spel mij ook toestond om die plannetjes ten uitvoer te brengen. Een beetje onzekerheid is prima, dat vind ik leuk. Bij Wallenstein raakte ik door de continue onzekerheid en het niet kunnen herinneren wat ik met mijn kaarten deed alleen maar gefrustreerder en gefrustreerder tot op het punt dat ik echt dolblij was dat het spel ten einde was en van tafel verdween. Dat gevoel is bij mij nog net geen '1'. Wallenstein krijgt een genadepuntje omdat het een makkelijk te leren spelritme heeft dat nieuwkomers goed oppikken. Maar ik wil het echt nóóit meer in deze vorm spelen.
) en dan lees je soms interessante topics terug!]
