|
In de Oceanië uitbreiding van Wingspan zit óók een heel nieuw spel: een heuse samenwerkvariant waarin je het als team van vogelbeschermers opneemt tegen een boze fotograaf. Je weet wel, zo'n type die overal doorheen dendert met zijn boerenhoeven voor het beste plaatje, zo eentje die je omver loopt in zijn druistige lust naar die ene prijswinnende vogelfoto. Je neemt het aldus op tegen de Automarazzi, je raadt het al, ontworpen door de Automa Factory, in dit geval aangevoerd door David Studley. Een van de redenen die hijzelf gaf voor deze variant is dat deze de mogelijkheid zou moeten bieden om ook de wat jongere speler mee te kunnen laten doen met dit spel. Een sympathiek idee, passend bij de fijne inclusieve filosofie van Stonemaier Games. Vind ik dan hè.
Na meer dan 30 spelletjes 'gewoon' werd het tijd om die Automarazzi eens te proberen. Een coöperatieve ervaring met Wingspan, we waren heel benieuwd.
Het eerste potje was nog wat zoeken (al die automa regeltjes ook!) maar wél heel leuk eigenlijk. Je bent gewoon allemaal aan de beurt en de automa als laatste. Die draait een kaart om en je voert de actie erop uit. Voilá, simpel toch? Maar nu komt het: je speelt dus niet meer alleen, met je eigen bordje en je eigen programma. Je moet opeens ook echt bij anderen kijken wat ze willen doen, wat ze hebben liggen, waar ieders kansen liggen. Bedoeling is namelijk dat je gezamenlijk méér punten haalt dan die fotograaf. En dus was er veel overleg (toegegeven, daar moet je van houden), veel uitwisseling van voedsel en kaarten en dus eigenlijk best veel interactie.
We speelden met ons vieren, inclusief een 7 jarige, en het ging prima. Missie Studley geslaagd, zeg ik. We wonnen met een hoge gemiddelde score tegen een fotograaf die er niks van bakte.
Het tweede potje was nog beter en gewoonweg supergaaf. We verloren met ons drieën, met 118,7 punten tegen 119 voor de Automarazzi. Je leest het goed: 118.7 punten. Gemiddeld dus. Ikzelf had een score van 122, mijn oudste zoon pakte 128 punten en mijn jongste 106.
We speelden de Automarazzi met die eigen 'auvogelaar' bonuskaart, met de 'Automubon' kaart in het automadeck, met de "verzamelaar" variant erbij en met 5 punten per dichte kaart. Mensen die Wingspan wel eens solo hebben gespeeld, weten nu precies wat ik bedoel. Voor de anderen in normale mensentaal: We draaiden de Automarazzi op zijn allerhardst. En we gingen er met zijn drieën vol tegenaan: mijn twee zoons en ik.
Kort intermezzo hier: in ditzelfde setje spelen we ook soms Pandemic (beetje plichtmatig op den duur), Pandemic Rising Tide (al een stuk beter, met een thema dat het duidelijk doet hier), Andor (vinden de kinderen prachtig, ikzelf wat minder), Het Gezonken eiland (pun intended, geinig spelletje), Orléans 'de belegering' (een echte top coop!) en Scythe Desolation (Snoeihard en gaaf! In lockdown tig keer gespeeld). Einde intermezzo.
Je werkt bij Wingspan samen op twee niveaus: de eerste is het continu communiceren over elkaars focus, het stroomlijnen van acties, de volgorde der dingen. Dat alleen al is best fris, om zo open te praten over je eigen doelen en die van de ander. Tweede niveau zit hem in het kunnen delen van eieren, kaarten en voedsel. Dat kost wat, en soms levert het die rotfotograaf ook nog wat op, maar het is erg handig. Ga maar na: je kunt die ene topvogel nu spelen omdat je dat laatste voedseltje krijgt van een medespeler. En een vogel die je zelf niet kunt of wilt spelen geef je aan een ander die er heel veel aan heeft. Door continu bij elkaar te kijken en met elkaar te bepalen wie wat aanpakt, stuw je elkaars score dus omhoog. En dat is nodig, want die Automarazzi pakt genoeg punten. Echt hè. En je wint slechts als je gemiddelde score hoger is dan die van de Automarazzi. Duh.
Mijn oudste zoon (ik noem hem even T) had een dijk van een watermachine gebouwd. Trok zich niks aan van tussendoelen of bonuskaarten: hij stopte kaarten weg. Bem bem bem. Wel 56 in totaal, en ook nog 14 muizen en vissen op zijn waterkaarten. En tussendoor speelde hij mij vogels toe met hoge punten. De zwaan, de zeearend, een reiger... Ik kon ze spelen, waar zijn water al heel snel vol lag.
Mijn jongste zoon (S) ging volgens afspraak vol voor de tussendoelen en de nectar. Ook dat lukte, in elk geval ten dele: hij pakte 17 punten op tussendoelen en 7 op nectar. En hij voorzag tussendoor mij van voedsel voor die dure zwaan, arend en reiger.
Ikzelf ging, ook weer helemaal in overleg, voor een allround strategie. Dit leverde 64 punten op kaarten op, met nog eens 20 eieren en 20 weggestopte kaarten (vooral dankzij mijn putter die elke ronde door die watermachine van T werd geactiveerd).
Wat wij merkten tijdens dit alles was dat je samen echt verder komt dan alleen. Dat elkaar helpen loont, net als specialiseren op delen van het spel. Afhankelijk van wat iedereen in zijn starthand krijgt, kun je afspraken maken over wie wat gaat doen. Gaat iemand voedsel leveren? Gaat een ander voor extra kaarten zorgen? Het kan allemaal. Mits met mate, want zoals gezegd: het delen van kaarten en voedsel is niet gratis.
Een heel verhaal weer. Wij vonden het prachtig, dat mag duidelijk zijn. En spannend en leerzaam. Na zoveel spelletjes Wingspan opeens een heel andere kant ervan ontdekken.
Hebben anderen al ervaringen met de Automarazzi? Ik hoor ze graag!
_________________ 
Laatst bijgewerkt door Pura Vida op do 18 feb 2021, 10:17, in totaal 1 keer bewerkt.
|
