BordspelManiaK schreef:
De planeet Venus
U kent de uitspraak wel. Oorspronkelijk was het gewoon de titel van een boek, maar het is langzaam uitgegroeid tot een soort spreekwoord. Net zoals je je ogen ten hemel slaat als je het zoontje van de baas hoort opscheppen en je mompelend ‘de appel valt niet ver van de boom’ verzucht, kan je nu deze ‘nieuwe’ wijsheid gebruiken om alle verschillen tussen mannen en vrouwen te omschrijven: ‘Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus.’
Laatst viel het zogenaamde spreekwoord weer. We speelden een spelletje met jongens, meisjes, mannen en vrouwen onder elkaar en toen zei iemand het. Een man. Tegen een vrouw. Alleen maar omdat ze kritiek had op zijn rommelige manier van spelen en alle grondstofblokjes per kleur had gesorteerd. In evenwijdige rijtjes van dezelfde lengte.
Er ontstond een kleine discussie. Front A, de jongens en de mannen, vonden dat die van front B, de meisjes en de vrouwen, – in het algemeen en in dit spel in het bijzonder – te veel bezig waren met pietluttige details als blokjes sorteren en kaartstapeltjes recht leggen en te weinig aandacht besteden aan het spel an sich.
‘Wat moet dat daar geweest zijn, op die planeet Venus?!’, zei één der bewoners van Mars met een gezicht vertrokken van afschuw.
Kijk, van zo’n uitspraak gaan de radertjes in mijn hoofd aan het werk. Ik hou me dan niet meer bezig met de discussie waarbij ik biologisch gezien duidelijk tot front B behoor. (Wat trouwens niet belet dat ook ik me af en toe grondig kan ergeren aan mijn frontgenoten.) Nee, in mijn hoofd rolt meteen een film voorbij, een documentaire over de planeet Venus. Het dagelijks leven, vol yoghurtjes, kapperbezoeken en jaloezie. De architectuur, vol spiegels en pastelkleuren. De werkgelegenheid met heel veel glijtijden en halftimers. En de spelletjesmarkt…
Ik zie het helemaal voor me: mooi uitgegeven spelmateriaal in duurzame – lees: dure – stoffen als daar zijn: ivoor, mahoniehout of zijde. Alles in unieke kleurschakeringen;: turkoois, vermiljoen, fuchsia of purper. Geen sprake meer van plastic figuurtjes in achterlijke basiskleuren. Ook het spelconcept is helemaal anders. Geen ingewikkelde spellen met stappenplanning, maar spellen die je volledig ‘op gevoel’ kan spelen. En in de stapel opdrachtkaartjes zit er geregeld iets als: ‘Jullie hebben hard gewerkt, tijd voor een pauze. Leg het spel even stil en babbel een half uurtje over een vrij te kiezen onderwerp.’
Eén van mijn seksegenoten geeft me een pijnlijke elleboogstoot en kijkt me boos aan. ‘Wat zit jij daar nu te grijnzen?’ Met een harde klap beland ik weer op planeet Aarde.
Katrijn
.
Probeer zelfs met TTR treinen te stapelen 
