LostVerslavingen, ze bestaan in alle maten en vormen. Zelf heb ik nogal eens last van de kortstondige, maar hevige soort. Dat gaat van tv-series en boekenreeksen tot een pannenkoekenperiode of een plotse passie voor sudoku’s.
Het verloopt altijd volgens een vast patroon: ik raak verslingerd aan iets, breng enkele weken aan een stuk geen dag door zonder mijn ‘verslaving’ te voeden en dan eindigt het even plots als het is begonnen. Daarbij zijn er nog drie opvallende kenmerken, die ik na jaren van diepgaand zelfonderzoek heb ontdekt:
1) Het onderwerp van mijn addictie is vaak iets waar ik eerst wat twijfelachtig of zelfs negatief tegenover sta. Ik begreep aanvankelijk helemaal niks van zo’n sudoku. En een tv-reeks over politiek? ‘Borgen’ zou mij vast niet kunnen boeien.
2) Alles waar ik ‘verslaafd’ aan raak, hou ik een korte periode zo hard vast, dat ik het daarna even niet meer kan zien, maar achteraf worden het ‘klassiekers'. Dat ene liedje van Boudewijn De Groot dat ik een tijdje grijs draaide tot ik er genoeg van had... Ik vind het nog steeds steengoed wanneer ik het nu af en toe hoor.
3) De ene passie wordt opgevolgd door de andere. Na de ene tv-reeks volgde de andere, na de woordzoekers kwamen de filippines en de logigrammen, na een wekenlang ontbijt met cornflakes, ga ik moeiteloos over op het boterham-met-choco-dieet, enz.
Die aanleg voor korte verslavingen heb ik ook met spellen en ze volgen exact hetzelfde patroon. Het beste voorbeeld is ‘Lost cities’.
De eerste keer dat ik het speelde was ik helemaal niet enthousiast. De uitleg had ik maar half begrepen en ik vond de puntentelling ongelooflijk ingewikkeld. (Een wiskundig wonder ben ik nooit geweest.) Bovendien verloor ik het eerste spel grandioos, wat niet meteen bijdraagt tot liefde op het eerste gezicht. Toen een vriendin twijfelde om het te kopen, heb ik dat zelfs sterk afgeraden. (Waarvoor ik me tot op de dag van vandaag diep schaam.)
Toen het spel enige tijd na mijn eerste afkeer voor mijn neus op tafel kwam en ik de spelregels nog eens helder voorgekauwd kreeg, sloeg er een vonkje over. De drug drong in mijn bloed en maakte dat ik verloren was. Bij elke gelegenheid haalde ik de doos tevoorschijn en dan speelden we meerdere spelletjes achter elkaar, het vierkante ‘gouden’ doosje reisde mee op alle vakanties en als de drang echt te groot werd en er geen tegenspeler te vinden was, ging ik het wel eens on line spelen op één of andere duistere website.
Tot de dag kwam dat er een soort gewenning optrad. De spanningsboog stond minder strak gespannen, ik speelde haast op automatische piloot en ik kende de kneepjes nu wel. Het was over. Andere spellen mochten ook weer uit de kast komen en ‘Lost cities’ raakte wat op de achtergrond. Maar als iemand nu vraagt wat ik een goed spel vind, staat het nog steeds in mijn top 5 en ik ga zeker in op de uitnodiging voor een potje.
En ja, ook deze verslaving voldeed aan regel 3: toen er iemand met een grote groene doos kwam aanzetten en de spelregels van ‘7 wonders’ begon te lezen, was ik zwaar sceptisch. En daarna werd ik high. En daarna…
I’m lost in a vicious circle.
Katrijn
.
