Pizza Margarita

Bartjes!

Ik zag ze afgelopen week in de webshop van Albert Heijn: de mini pizzabodems uit de vriezer die je zelf nog kunt beleggen en die precies op maat gemaakt zijn voor gebruik in de pizzarette. Voor wie niet bekend is met pizzarette: dat is zeg maar gourmetten, maar dan met pizza’s. Na een aantal keer te hebben zitten klooien met vers pizzadeeg, belandde die pizzarette een beetje onder het stof. Maar nu is er dan het idee, de oplossing, en die is te simpel voor woorden: pizzabodempjes op het perfecte pizzarette-formaat. Ik ben een gelukkig man.

Sowieso zijn de meest briljante ideeën vaak de simpelste. Zo speelden wij t-w-i-n-t-i-g jaar geleden met vrienden op vakantie in een huisje in het zuiden van Frankrijk al Dixit, het spel dat zijn tiende verjaardag überhaupt nog moet vieren…

Nou ja, het was natuurlijk niet helemaal het Dixit zoals dat nu wereldwijd al zo vaak over de toonbank is gegaan. Het ‘Woordenboekspel’, zoals wij het noemden, maakte echter gebruik van hetzelfde principe als Dixit. Of eigenlijk dus omgekeerd: Dixit maakt gebruik van het principe van het Woordenboekspel. Het enige wat je toen nodig had, was een pen, papier en een woordenboek. Iedereen kiest om de beurt uit het woordenboek een woord uit. Aangezien ‘pizzarette’ er niet in staat, zou bijvoorbeeld ‘epibreren’ een prima keuze kunnen zijn. Degene die het woord heeft uitgezocht, schrijft in het geheim de letterlijke betekenis van het woord uit het woordenboek over op een briefje. In dit geval: net doen alsof je iets heel belangrijks doet of gaat doen, terwijl je eigenlijk niets (nuttigs) uitvoert of zal uitvoeren. Oftewel: columns schrijven voor een bordspellenwebsite.

Vervolgens moeten alle overige spelers – uiteraard ook in het geheim – opschrijven wat zij denken dat de betekenis van het gekozen woord is. Degene die het woord heeft uitgezocht leest vervolgens alle opgetekende betekenissen voor en het is uiteraard de bedoeling dat de spelers de juiste omschrijving uit het woordenboek eruit weten te halen. Daarmee scoren ze punten. Wordt de omschrijving die uit jouw creatieve brein is ontsproten door een andere speler gekozen, dan scoor je ook punten. Afhankelijk van hoe je het wilt spelen, kan degene die het woord deze ronde heeft mogen bepalen ook scoren, bijvoorbeeld indien de letterlijke omschrijving uit het woordenboek wordt geraden óf juist niet.

Kortom; de woordvariant van Dixit is al een stuk ouder dan het spel met de bijzonder fraai vormgegeven illustraties en konijntjes. Dixit werd een grote hit, wat al snel de volgende gedachte oproept: “waarom heb ik dit niet verzonnen?” Andermaal het bewijs dat de simpelste ideeën vaak het geniaalst zijn.

Zo zaten we ergens in het najaar van, ik vermoed 2012, in Essen na wederom een lange beursdag in de nachtelijke uren nog spelconcepten te testen. Daaronder bevond zich een spel van de inmiddels toch wel gerenommeerde, sympathieke, Nederlandse auteur Chislaine van den Bulk.

‘Moet dit leuk zijn?’

‘Is dit überhaupt een spel?’

De eerste reacties vanuit het gezelschap na het (voor)lezen van de zeer beknopte regels logen er niet om. Bovendien was iedereen eigenlijk hartstikke vermoeid van een dag lang met handen en voeten spellen uitleggen aan Duitsers, Fransen en Chinezen. Maar goed, het leed zou van korte duur zijn (het spel zou immers maar een kwartiertje duren), dus hop; aan de slag!

De pijn van het moeten spelen van een op het eerste oog nogal stompzinnig spel, veranderde binnen luttele minuten in pijn in zowel kaak als buik. Van het lachen, welteverstaan. Dikke tranen rolden over mijn wangen en ik herinner me nog dat we al snel letterlijk naast onze stoel op de grond lagen van het lachen, terwijl spelers van andere speeltafels in het hotel waar we verbleven – schuin tegenover de Messe – ons vreemd aankeken. Zij zaten immers verwikkeld in zo’n droog spel van Stefan Feld en keken naar onze tafel met een blik van “wat zijn die gasten in godsnaam aan het doen?”

Het idee van Hands is ook weer te simpel voor woorden: gooi een stapel kaarten met allerlei handgebaren erop afgebeeld op tafel, doe de gebaren na en kijk of iemand anders aan tafel hetzelfde gebaar als jij maakt. Zo ja, dan mag je de kaart naast je neer leggen, scoren jullie beide een punt en ga je als een gek in de weer met nieuwe handgebaren. Maar let op; als een speler een handgebaar bestaande uit twee handen maakt, moet iedereen dit nadoen en wil je niet de laatste zijn, want dat levert je strafpunten op. Hilariteit alom en ik geloof dat ze het lachen die nacht tot op de Spielwarenmesse in Neurenberg konden horen.

Dus vergeet die droge en saaie puntensalades van Stefan Feld. Knap bedacht hoor, daar niet van. Maar speelplezier? Nee, dat is in de verste verte niet te bekennen. Vaak zijn de simpelste ideeën het meest briljant. Een pizza margarita is wat dat betreft lichtend voorbeeld.