Donkere tijden

Tom - Jumping Turtle Games


Door tijdsgebrek is het lang geleden dat ik nog mijn bijdrage heb geleverd als columnist, maar soms zijn er van die gebeurtenissen die alles overstijgen. En alhoewel ze enerzijds veraf lijken, zijn ze tegelijkertijd ook angstaanjagend dichtbij. Ze sluipen ongewild je dagelijkse gedachten binnen en nemen deze dan even over. Soms kan het dan een beetje helpen om zulke zaken van je af te schrijven en je verhaal te delen met anderen. Dit is wat ik hiermee dan ook probeer en om evidente redenen zal dit deze keer niet zijn met een kwinkslag en een sausje van humor.

Essen, woensdag 13 oktober 2021 even voor 16:00.
We wandelen door de perszaal van Spiel en ik kijk op mijn horloge. Ik zoek snel één van mijn vrienden en laat hem weten dat we dringend naar de stand moeten terugkeren, want we hebben een afspraak met Nik om een prototype te testen. Na een korte voorstelling zetten we ons neer en beginnen met ons drieën te spelen. Het plezier dat we maken lokt al snel andere collega’s die een kijkje komen nemen en die sluiten zich gretig aan en we lachen en maken plezier.

Dat is ook het leuke aan afspraken op woensdag in Essen. Het is één dag voor de gekte losbarst en je hebt nog alle tijd om ongestoord wat plezier te beleven en we hadden ook nog alle tijd om na het spelen een praatje te maken met Nik. Zoals je misschien al kan raden komt Nik uit Oekraïne. Hij benadrukte ook dat het spel dat hij ons had voorgesteld ook van een Oekraïense auteur was. Hij vertelde ook over andere Oekraïense auters en over de Oekraïense firma’s die op Essen aanwezig waren en die we zeker moesten bezoeken. Ik heb ondertussen in Essen al vele auteurs en spellenuitgevers gesproken, maar niemand heeft ooit met zoveel trots zijn landgenoten gepromoot. Het was toen een beetje grappig en aandoenlijk, maar als ik er nu aan terugdenk is het zeer pijnlijk geworden.

Januari 2022
We laten Nik weten dat we na de vele enthousiaste reacties die we ontvangen hadden van proefspelers volop wilden gaan voor onze Nederlandstalige versie van het spel. Verheugd deelde hij ook mee dat hij ondertussen ook al enkele andere taalpartners had gevonden zodat hij een grote productie kon plannen. Omdat we eerder ook al enkele suggesties hadden doorgegeven om het spel nog te optimaliseren had hij ook al wat onderzoek gedaan naar de mogelijkheden en de impact op de productieprijs. Omdat we het zelf op dat moment even druk hadden met enkele deadlines was er afgesproken eind februari een Hangout te plannen om deze zaken te bespreken.

Februari 2022
Plots leven we in een andere wereld. Hier zit ik nog achter mijn bureau en gaan we verder met ons leven. Bang zit ik af te wachten tot Nik van zich laat horen. Na ongeveer een week oorlog ben ik blij dat er een bericht van hem in mijn mailbox opduikt. Hij heeft zich met zijn familie kunnen verwijderen van de oorlogszone, maar is nog steeds in Oekraïne en wacht bang af van wat er nog te gebeuren staat. Van de ene dag op de andere is je leven dat je zorgvuldig aan het plannen was voorbij.

Ik herinner het me nog goed dat we ons eerste spel op de markt brachten. Voor de buitenwereld is dit gewoon het zoveelste spel dat bij in de spellenkast wordt gepropt, maar voor een auteur en uitgever is het echt iets onbeschrijfelijks. Het voelt echt een beetje zoals je kindje (en bij ons met de baby-reeks kon je dat bijna letterlijk nemen). Als je dit spel dan nog verkocht krijgt in het buitenland loop je op wolken.

En waar Nik bezig was om zijn droom te verwezenlijken, moet hij nu schakelen naar de meest primaire behoefte die we als mens hebben en dat is simpelweg overleven. Ik had echt niet gedacht dat dit nog mogelijk was zo kortbij en dat allemaal voor het ego van één persoon en enkele vertrouwelingen want zij zijn de enigen die dit echt willen. Maar de eerlijkheid gebiedt mij dan ook te zeggen dat het van alle tijden is en blijkbaar eigen aan de mens. In tegenstelling tot wat we misschien hoopten kunnen we niet zeggen dat het nu plotseling anders is en dat we een nieuw tijdperk zijn ingeslagen met enkel vrede en regenbogen. Machteloos kijken we toe en hopen we dat deze waanzin zo snel mogelijk stopt. Hoe langer dit aansleept, hoe meer mensenlevens verloren gaan en hoe meer dromen nooit nog zullen gerealiseerd worden.

Maar laten we toch nog een klein beetje licht schijnen aan het einde van deze donkere tunnel. Deze waanzin brengt duidelijk wel een enorme golf van solidariteit met zich mee. Gewone mensen staan op om hulp te bieden op een manier die voor hun mogelijk is. Dit kan financiëel, met hulpgoederen of door hun deuren open te zetten voor noodopvang. Ook wij hebben zo onze kleine bijdrage gedaan. We zien het dikwijls na een ramp, maar nu is het duidelijker dan ooit. Laten we dit blijven doortrekken. Al die inspanningen maken een wereld van verschil en dit is wat ik echt zie als “menselijkheid”.