Na 10+ potjes zie ik toch nogal wat nadelen bij GP met twee personen. Ik had ze al in een waardering staan, maar achteraf vond ik dat te kinderachtig. Ik wacht dus nog even met waarderen, want eerlijk gezegd gebeurt er m.i. al teveel vanuit de heup in die mooie BSM database. Maar goed, de nadelen dus, van GP als tweepersoonsspel. In een nieuw draadje, om dat andere ("help de gaiavormer komt niet aan bod") niet te belasten. Ik ben benieuwd naar andere ervaringen.

De gaiavormer komt sowieso alleen aan bod bij sommige rollen (inderdaad: de terranen gaiavormen zich wezenloos; in elk geval probeer je dat toch minimaal een keer per ronde),. Zoals veel andere acties bij andere rollen weer veel voorkomen. In die zin zijn de volken nogal dwingend. Ik kom daar zo op terug.
De droge en fantasieloze regels. Had er niet een beetje verhaal bij die volken gekund? Waarom zijn ze zoals ze zijn, met de krachten die ze hebben? Je maakt een spel met een enorm thema, maar je legt het uit als een schaakspel?
De theoretische keuzevrijheid is in praktijk nogal beperkt, dankzij de onnodige en ingewikkelde mechanismen (de krachtcyclus, het gaiavormen) en de dwingende voordelen van de volken. Je lijkt heel veel te kunnen, maar dat is niet zo.
De schaarste aan erts en geld of wat dan ook is behoorlijk beperkend. En dat wordt slechts iets beter gedurende het spel. Ook daar geldt dat de sky the limit lijkt, maar eigenlijk kun je heel weinig elke keer.
In die zin is GP niet het moeilijke spel dat men zegt dat het is: je zit gewoon in de mal van je eigen volk en je voert de regels uit die daarbij horen.
Een spel zonder geluk heet GP te zijn. Maar er komt echt wel wat geluk bij, met de gerandomiseerde tussen- en einddoelen en de vrij neer te leggen planetenkaarten. Als je daarna de eerste keuze hebt, dan kun je zomaar een behoorlijke voorsprong krijgen. Nou is geluk onmisbaar voor spelletjes, maar bij GP is het storend vanwege de pretentie van een 'spel zonder geluk'.
Voor stevige interactie moet je ook al niet bij dit spel zijn: zeker met zijn tweeën zit je gewoon je eigen puzzeltjes te maken. Op zich is gebrek aan interactie geen probleem, er zijn tenslotte zat spellen die dat wél hebben, maar in combinatie met het punt hieronder vind ik het wél erg.
Wat tot slot namelijk echt fnuikend is, is dat je jezelf of de ander bijna altijd al halverwege ziet verliezen. En daar kun je helemaal niks aan doen. En een spel dat niet spannend is tot het laatst, vind ik eigenlijk gewoon niet goed genoeg.

Goed, dit stond dus eerst in de waardering, maar nu hier. Overigens win ik dit spel vaker dan ik het verlies, maar in beide gevallen ben ik tijdens en na afloop niet echt tevreden. Misschien is GP toch minder geschikt voor 2, of is het gewoon niet mijn soort spel. Wat ik jammer zou vinden, omdat het zo mooi is, thematisch zo leuk is en zo lekker schuift met al die gebouwen enzo... Ik ben dus heel benieuwd naar andere ervaringen en meningen. En ik blijf proberen, vooral omdat mijn vrouw dit spel echt heel graag speelt.

_________________

Wat zijn de scores waarmee je eindigd?

Wij spelen hem bijna ook altijd met 2 en de interactie is inderdaad vrij laag, je zit elkaar nauwelijks in de weg.
Onlangs hebben we de automa erbij gedaan (zo lijkt het of je met 3 speelt) en ik vond dit wel een leuke toevoeging.

Gemiddeld ongeveer 115. Paar keer tegen de 140.



O ja, dat is een goed idee. Stond ook al in jouw draadje, was ik glad vergeten. Doen wel altijd die derde pion op het eindscorebord (kost vooral gewoon punten) maar dat is iets anders natuurlijk. Hoewel ik die automa voor in mijn eentje veel te ingewikkeld vind. Gaat me niet snel genoeg zeg maar.

Afgelopen weekend weer eens Gaia Project op tafel gekregen. En meteen tweemaal. Beide keren met zijn tweeën gespeeld. De eerste keer vernietigde ik mijn tegenstander (wees gerust: we zijn nog bij elkaar) en de tweede keer was eindelijk weer eens bloedspannend.

Eerste keer: Geoden tegen Taklons. Ondanks dat extra krachtblokje van de Taklons, waar mijn medespeelster goed gebruik van maakte, liepen de Geoden al heel snel uit. De tussendoelen pasten mij beter, de einddoelen eigenlijk ook. En de Geoden liepen heel snel door op de eerste twee technieksporen: terraformen en reizen. Met als gevolg: veel oranje gebouwen en ook nog op veel verschillende planeten. Lekker voor mij, maar uiteindelijk niet zo heel spannend. Ik bleef maar gaan en zij nam nog maar een biertje. Eindscore: 143 - 90. Dat kan dit spel zo hebben, als de ene machine gaat draaien en de ander maar blijft sleuren, peuren en duwen voor de punten.

De revanche kwam een dag later. Ze won met de Zwerm, van mij met de Xenon. Allebei kozen we onze volken (uiteraard) wederom op de tussendoelen en einddoelen. Zij mocht eerder, gelukkig voor haar. De Zwerm is namelijk een soort van onverslaanbaar als de einddoelen zijn: aanwezigheid in ruimtesectoren en aantal gebouwen in een bondgenootschap. Toch werd het nog akelig spannend, want ik wist er nog 7 (= alle) sectoren voor de Xenon uit te slepen, met 11 gebouwen verdeeld over niet minder dan vier bondgenootschappen. Het mocht niet baten: De Zwerm speelde het gewoon té goed, kaapte een aantal malen nét voor mij een planeet weg, ging als een speer op drie (!) technieksporen (kennis, terraforming, reizen) en raakte als een echte zwerm verspreid over het hele bord. Schitterend. Voor mij was het dit keer knarsen, trekken en duwen, ofwel eindeloos plannen, herberekenen en doen, wat uiteindelijk ondanks verlies weer heel gaaf was. Eindscore 139 - 136. Zo willen we vaker Gaia Project spelen.

_________________