Ook bij ons in huis kwam soms de doos van Friesche Velden op tafel. We legden dan alle dieren en goederen klaar en keken vervolgens vertwijfeld naar de enorme hoeveelheid spelmateriaal. Daarna pakten we het spelregelboekje erbij, wierpen er een blik in, en pakten de doos ten slotte ontmoedigd weer in. Om een ander, korter spel op tafel te leggen.
Zo ging het eigenlijk steeds sinds deze aankoop. We hebben genoeg stevige tweepersoonsspellen in huis en dus bleven de Friesche Velden toch weer ongebruikt in de kast liggen. Mooie doos wel, met dat lichte blauw, de wolken en de meeuwen. Maar een vrij nutteloos uitzicht, zeg maar, en zo'n doos gaat je ook terug aanstaren op den duur.
Een aantal mini recensies in de spellendatabase van BSM gaf ons toch weer moed. Anderen hadden dat ook in het begin. Het lag niet aan ons. Doorzetten maar dus. Nu écht. Weer die doos open. Pfff wat een hoop zooi toch... ik was alweer halverwege opgeven en loerde alweer naar 7 Wonders duel, en Patchwork... hoe lang hadden we dat alweer niet gespeeld? Maar mijn dochter van elf pakte enthousiast door deze keer. Ze liet zich niet weer afschepen met Targi, of Catan kaartspel. Zij is sowieso al fan van Rosenberg en minder van Teuber, maar dit terzijde. Ze rook natuurlijk ook een late bedtijd. Met chocolade versnaperingen. Ik gaf toe. Licht chagrijnig, dat wel. Het duurde vijf uur lang om precies te zijn. Toen hadden we dat verdomde Friesche Velden eindelijk een eerste keer gespeeld. En was het half een 's nachts. En de chocolade allang op.
Vanzelf ging het spelen niet. Althans niet bij mij. Ik had eerlijk gezegd geen idee waar ik mee bezig was. Al die karren, dieren, ambachten, huizen, goederen, reisdoelen: ik was goed de weg kwijt en greep bij elk wissewasje naar dat nogal wijdlopige boekje. Met af en toe dat getekende vingertje van Uwe. Ergernis!
Wat doet die ploeg nou eigenlijk? Of die turfboot? En wat heb ik nou aan al die lappen stof? Thematisch allemaal leuk enzo, maar wat moet je ermee? En die fuiken en scheppen en werkbanken en schraapmessen en bijlen en wat al niet meer? Kom op zeg.
Mijn dochter had er minder problemen mee. Die speelde lekker intuïtief en soepel. Bijna neuriënd. Stak bijtijds haar turf uit het veen, kocht op het juiste moment de kar, maakte in een handomdraai kleding van lappen en bouwde de goede huizen. Ik zat erbij, keek ernaar en had geen idee. En was elke keer nét te laat. Met alles. Of ik deed iets wat meer kostte dan het opleverde. Ook handig. Mijn dochter maakte me dan ook lekker in. Met boter en suiker, zou die Arlese rotboer zeggen.
Hoewel: 'inmaken'? Ze had ruim meer punten dan ik, maar eigenlijk is Friesche Velden geen spel van 'inmaken'. Want zoveel interactie is er niet. Als je dát wilt, dan moet je Friesche Velden niet spelen. Rustig bouw je aan je eigen dorpje, en voor elke actie die door de ander geblokkeerd wordt, heb je een alternatief. Veel alternatieven. Die ook goed werken. Dijken verleggen en schaapje erop. Veen cultiveren en turf steken. Vlas verbouwen, linnen maken, naar de stad ermee voor kleding of eten. Toe maar, het kan niet op, alles kan.
De interactie is er wel, maar bij Friesche Velden zit hem dat meer in de communicatie met je medespeler over wat je allebei doet. Dat levert nogal koddige gesprekken op. "Ik ga maar eens naar Bremen denk ik. Wat kleding verkopen ofzo"... "Ja joh, doe dat, kun je eindelijk die kerk bouwen".... "Eh... duh-uh... als ik hout heb wel ja, maar jij bent dat hout al aan het hakken"... "Je hebt toch geen kar voor al dat hout, meis, dus tijd zat"... "Van de winter maar dan ". En zo dus twee uur lang. Want ons tweede spel duurde gelukkig geen vijf uur meer.
Ikzelf vind Friesche Velden misschien niet het beste tweepersoonsspel. Het klaarzetten duurt te lang en waar is folded space als je hem nodig hebt? Er zijn teveel regels nodig en teveel ruimte op tafel voor de overdaad aan spullen. Het spel duurt eigenlijk net te lang. "Waar 'te' voor staat, is niet goed" en "overdaad schaadt". Ik hoor die boer uit Arle weer, of zijn opa. Hij heeft gelijk.
Aan de andere kant is Friesche Velden thematisch dik in orde. Een lofzang op het Friesche boerenbedrijf. Kom daar nog eens om in deze tijd. Bovendien zit je urenlang samen te bouwen en te puzzelen met prachtig materiaal. Na een paar spellen (een spelletje kun je dit niet noemen) komt dat aardig boven drijven. De tafel oogt sympathiek ook nog. Als mijn dochter lang nadenkt, speel ik met de koetjes. En tot slot heb je mogelijkheden te over voor de punten, dankzij een toch wel behoorlijk ingenieus actiesysteem voor de economie van je vier boeren.
Maar eerlijk is eerlijk: de belangrijkste reden dat Friesche Velden bij ons gespeeld wordt, is mijn dochter. Niet ik. Maar als je urenlang met je eigen dochter een spel als Friesche Velden mag spelen, waarbij je haar ook nog eens overduidelijk ziet genieten, dan heb je toch een dijk van een spel in huis?