Verre oorden, moedige daden en interessante ontmoetingen

“Na de arrestatie van Koningin Marianna wegens hoogverraad was niemand meer kapot dan haar dochter, Prinses Annette. Potentiële minnaars in de stadstaat Tempest poogden Annette's verdriet te verlichten door haar het hof te maken en zo wat plezier in haar leven te brengen. Jij bent een van die minnaars die probeert je liefdesbrief aan de prinses te bezorgen. Helaas heeft ze zich opgesloten in het paleis, dus moet je vertrouwen op tussenpersonen om je boodschap af te leveren.”

Bovenstaande woorden vormen een mooie passage die ons meenemen in een andere wereld. Een wereld waarin we opeens kans maken bij een echte prinses (as if), maar ook genadeloos de deur gewezen kunnen worden door een wachter (tsss).

Spellen en thema. Ze hebben een soort haat liefde verhouding met elkaar, net als wij en de prinses. Veel is er al over geschreven, zeker in relatie tot de verhouding tussen Eurogames en Ameritrash.

Maar wat is het dan toch wat ons zo aantrekt in die thema’s?

Als ik naar mijzelf kijk, heb ik een hele grote voorkeur voor spellen die op de een of andere manier te maken hebben met het opbouwen van een stad, het liefst in een voorbije periode zoals bijvoorbeeld de middeleeuwen of de oudheid. Het is toch heerlijk om door die smalle straatjes te lopen, terwijl je de ratten ontwijkt en uitkijkt dat je en passant niet beroofd wordt, om bij de kruidenier wat zakken specerijen af te leveren die je net van het grote galjoen hebt geladen. Oh galjoenen, ik word er meteen weemoedig van. Deze prachtige schepen hebben mij reeds op de meest exotische plekken van deze aarde gebracht. Gelukkig gaan de reizen over de wereldzeeën in deze werelden erg snel, want anders was ik nooit zo fris en fruitig in Macao, Brazilië of op Paaseiland aangekomen. Mijn maag had me er dan wel aan herinnerd dat ik eigenlijk helemaal niet zo moedig ben. Of toch wel? Want nadat de inboorlingen zijn verslagen en de goederen zijn ingeladen, gaan we weer snel op weg om in een andere wereld elkaar met de meest fantastische toverspreuken de hersens in te slaan.

Is het nu echt een soort escapisme dat me zo aantrekt in dit soort spellen, of toch iets anders? Want eigenlijk doe ik toch niet meer dan dat grijze blokje van vakje één naar vakje twee verschuiven om daarna een kaart op tafel te leggen waarmee jij een -1 hebt op de groene eigenschap. Of zoals een medespeler laatst zei bij een potje’ VivaJava, the coffeegame’, “Nou, daar zitten dan zeven volwassen mannen in hun zakje met bonen te kijken. Wat moet dat wel niet voor beeld geven.”

Nee, om heel eerlijk te zijn heb ik bijna nooit het gevoel echt datgene te doen in een spel, wat het thema me wil laten geloven. Toch heeft het spelen van spellen me gebracht wat er in de titel staat. Speelde ik zo’n jaar of 5 geleden nog enkel spellen in de zeer enge huiselijke kring of met een zeer beperkt deel van de vriendenkring. De laatste jaren, waarin ik zelf actiever ben geworden binnen de spellenwereld, hebben mij in ieder geval al veel interessante ontmoetingen opgeleverd. Voeg daar wat moedige daden aan toe om ook daadwerkelijk tot afspraken te komen en naar mensen toe te gaan om te spelen, en zo hebben we al heel wat verre oorden écht bezocht.

Naast geijkt Geldrop, eindeloos Eindhoven en vers Veldhoven, ben ik ook regelmatig te vinden in helder Helmond of standvastig Sterksel. Maar ik heb ook reeds mogen toeven in ‘reizvoll’ Rijen, sprankelend Sprang-Capelle en zinderend Zaandam. En hopelijk wordt dat rijtje de komende jaren alleen maar langer.

Rober

P.S.: Oh ja, ik had de prinses, dus ik ben af. Je mag haar hebben.

Nee, om heel eerlijk te zijn heb ik bijna nooit het gevoel echt datgene te doen in een spel, wat het thema me wil laten geloven.

Natuurlijk Nijmegen staat al op de planning!

Leuke column!