Het maakt een beetje uit met wie we spelen. De eerste ‘moderne’ spellen die ik speelde, waren Puerto Rico en Hoogspanning. En die vond ik direct geweldig. Als je duidelijk uitlegt, tussendoor wat tips geeft en iemand let op, dan is een spel denk ik niet snel te moeilijk of ingewikkeld. Het maakt denk ik ook uit hoe snel een mechanisme wordt opgepakt of hoe snel iemand bekend is met het gebruik van symbolen. Mijn ervaring is dat je mensen daarin niet teveel moet onderschatten. Bij mijn moeder dacht ik bij bepaalde spellen die op een verjaardag op tafel kwamen en die ze nog nooit gezien had, ‘zal ze het doorhebben?’ en vervolgens was opletten om niet ingemaakt te worden door haar.
En er komen regelmatig ook collega’s of vrienden eten en spelen. En daar ben ik wat rustiger begonnen met opbouwen, meteen Cuba op tafel leek me niet zo’n goed plan. Dus gaan we van eenvoudig steeds iets complexer: als je deckbuilding of draften doorhebt via Sushi Go gaan 7 Wonders en Dominion daarna ook soepel. Bouw je niet snel genoeg op, dan hoor je het wel (“Hé we willen nu wel eens een lekker lang spel met een groot bord.” En dan pak je Het Dorp bijvoorbeeld). Een collega heeft inmiddels Moddervarkens, Sushi Go, Camel Up, Patchwork, Basari, Carcassonne en Love Letters gekocht na het bij ons gespeeld te hebben. Dominion, Star Realms, Machi Koro, Qwixx, Hanabi, Manche qui Peut, Nobody but us chickens, Kingdom Builder en Cherry Picking doen het ook goed bij vrijwel iedereen. En ik vermoed dat Steampunk Rally het ook goed gaat doen. Volgende keer maar eens Instanbul, Alhambra of Galaxy Trucker op tafel leggen met de collega’s.