Het is heel simpel voor mij:
- als het te duur is koop ik het niet.
- als het te groot is koop ik het niet
- als het teveel tijd kost om te spelen begin ik er niet aan.

Dus wat overblijft is spellen die ik je wil besparen:
* The pursuit of happiness. Verschrikkelijke handleiding, gameplay suf en geneuzel.

* Villages of Valeria: 1x geprobeerd, mislukte; 1x geprobeerd met 2p, niet uitgespeeld. Je hebt de hele tijd het gevoel dat je een bekend spel van vroeger aan het spelen bent, en in elk geval niet VoV, lastig uit te leggen.

* Lord of the Rings the living card game. Wat een ellende. Bak vol kaarten met slecht leesbare tekst, 3 saaie missies die nergens op slaan, heeft niets met LotR te maken en gameplay onbegrijpelijk. Meteen weggedaan.

* Puerto Rico het kaartspel. Echt helemaal niks. 5x gespeeld, met een man of 3-4; meh gevoel achteraf. Voelt ongebalanceerd, kaartjes acties onnatuurlijk, heeft niets meer van de gratie van PR het bordspel. Good Riddance!

* Machiavelli + donkere landen. De eerste 10x leuk maar daarna is er helemaal niets meer aan. En nu in een nog grotere doos, een remake! Laat me niet lachen.

* El Grande. Basisspel, super chaotisch, artwork matigjes, de hele tijd klooien met blokjes, gaat nergens heen. 3x tellen en klaar. Vast alleen leuk als je heel slim bent ofzo.

* Conquistador. Tegels leggen a la carcassonne avant la lettre; idioot grote doos, spel speelde erg vreemd, met alcaldes die gesloten meren dubbel telden. Weggedaan maar weet niet waarom.

* Ra. Tergend gedoe eromheen (zoals de schijfjes met turn order), en aan het eind setjes tellen. Te grote doos, en eigenlijk gebeurt er het hele spel vrijwel niets. Af en toe "treedt de nijl buiten de oevers", wat vertaald wordt in vierkante kaartjes moeten hebben. Gewoon niet doen.

hoop dat dit helpt!

Hmm, dat durf ik tegenspreken. Sommige spellen zijn beter bij bepaalde spelersaantallen (Saboteur bijv. is niet leuk met 4, wordt veel beter met 6 of 7 vind ik, codenames is ook veel beter met 6 dan met 4 en het omgekeerde is bij veel andere spellen het geval), of worden pas goed als je weet hoe het spel gaat verlopen en je dus volgende keer vanaf het begin kan plannen, soms ligt het zelfs aan de spelersgroep waar je mee speelt. Prachtig voorbeeld van dat laatste is bijv. Genoa: met een groep vreemden of introverte mensen is dat een snoozefest, maar met goede extraverte vrienden is dat een heerlijk spel.
Dus door spellen na 1 play buiten te zetten loop je volgens mij toch wat mis. Maar met het grote aanbod dat er is, kan ik je uitspraak op zich wel volgen, alleen denk ik niet dat elk goed spel bij een eerste play goed is.

Zoek gewoon een andere hobby.

+ 1

Als ik een spel de eerste 10 keer leuk vind is het voor mij de aanschaf waard.

Kan na spelen eerste keer ook niet zien of ik het als ik het leuk vind vaker speel dan 10 keer.

Niet ieder spel bevalt de eerste keer. Soms snappen wij de regels wel goed maar leer je pas het spel in het eerste leer potje. Dit potje kan tegenvallen omdat je de mogelijkheden van het spel niet hebt kunnen benutten en heel slecht heb gespeeld. Maar het maakt dan wel heel nieuwsgierig naar een 2e potje om het nogmaals te spelen nu je weet hoe de mechanismes in het spel samen werken.

Kan me voor de rest in aantal punten zeker wel vinden.

Winnen of verliezen bepaald het voor mij ook niet.

Goed voorbeeld is Tzolkin. Het eerste spel won ik niet maar het ging me er meer om dat het me niet lukte om vooruitgang te boeken in mijn engine op gang krijgen.

Het gaat er niet om of je de hoogste score haalt maar of ik begrijp hoe je kunt scoren en iets kan bereiken.