Tuinman, het schoonste beroep ter wereld. Als het niet regent…Zwijg me van werken in de tuin. Vorige week hebben we namelijk een dertig jaar oude treurwilg gesnoeid tot op het bot zoals ze zeggen. Je wilt niet weten hoeveel hout en snoei we hebben moeten opruimen. Met drie man, een volledige dag, in de regen…
Dus ik heb het even gehad met werken in de tuin als je begrijpt wat ik bedoel. Maar voor een spelletje Ohanami ben ik wel altijd te vinden. Zelfs als ik volledig uitgeteld in mijn zetel lig na een dag hard werken in de tuin.
/pic4550580.jpg)
Ohanami is poepsimpel. Het bestaat uit 120 kaarten, genummerd van 1 tot 120. Iedere kaart heeft ook een kleur: blauw, grijs, groen of roze. Iedere speler ontvangt tien kaarten. Je kiest er twee uit en legt die in een van jouw drie tuinen (lees rijen). Enige voorwaarde is dat je de kaarten in een correcte numerieke voorwaarde legt. En je mag enkel boven of onder een rij aanleggen.
Daarna geef je de overblijvende kaarten aan de medespeler die links van jou zit. Je krijgt de kaarten van de speler die rechts van jou zit. Je kiest opnieuw twee kaarten en legt die opnieuw aan. Dit gaat zo door tot iedere speler tien kaarten in zijn tuinen heeft gelegd en de spelers dus geen handkaarten meer hebben. Nu volgt een eerste telling. Enkel de blauwe kaarten leveren punten op in de eerste ronde, drie om precies te zijn.
Een tweede ronde start door iedere speler opnieuw tien kaarten te geven. De kaarten in de tuinen blijven liggen. Nu geef je de kaarten door aan de speler rechts van je. Op het einde van deze ronde worden de blauwe (opnieuw 3 punten) en nu ook de groene kaarten (4 punten) gescoord.
Er volgt nog een derde ronde. Opnieuw tien kaarten, kaarten links doorgeven. Het wordt nu ook moeilijker om kaarten aan te liggen. Indien dit niet kan of je wilt dit niet, dan gaat de kaart uit het spel.
Op het einde van ronde drie worden er opnieuw punten uitgedeeld. Drie voor de blauwe, vier voor de groene, zeven voor de grijze. Daarna volgt nog een eindtelling en tel je het aantal roze kaarten in al jouw tuinen. Afhankelijk van dat aantal krijg je punten. Acht roze kaarten leveren bijvoorbeeld 36 punten op, negen 45 punten.
Je telt daarna alle punten samen en wie de meeste punten heeft, wint Ohanami.
/pic4550581.jpg)
Ik ben nog altijd kwaad op mezelf. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik zelf niet op het idee ben gekomen voor dit spel? Hoe eenvoudig kan een spelontwerp zijn? Je nummert 120 kaarten, geeft die een kleurtje en je laat de spelers die kaarten in drie rijen aanleggen, op numerieke volgorde.
Hoe simpel kan een spel zijn? Maar vooral hoe bijzonder leuk kan een in wezen simpel spel zijn? Alle spelers (veel spelers, beginnende spelers, niet spelers) met wie ik dit spel speelde, waren bijzonder gecharmeerd door het ding. Niemand die dit niets vond. Integendeel, iedereen wilde meteen nog eens nadat we een spelletje afrondden.
Ohanami is dan ook nog eens bijzonder mooi uitgegeven. En is perfect speelbaar met alle mogelijke spelersaantallen: twee, drie of vier spelers. Zonder twijfel vind ik dit het leukste spel dat White Goblin dit jaar op de markt bracht. Dank je wel, hiervoor.
