”Het is alleen maar bladeren.” VS “Elke wandeling is een avontuur.”

De Schatzoekers van de Kuala-Archipel is een ‘adventure by book’. In dit type spel laten de spelers zich leiden door het verhaal. Dat verhaal is doorspekt met aanwijzingen, raadsels, beloningen en vallen. Deze titel bevat 4 boekjes. Elk boekje stelt een karakter met een specifieke eigenschap voor en dat is uniek.


Foto: Dries

Net zoals dat met een strip het geval is, start ook hier het avontuur met het draaien van de eerste bladzijde. Een inleidend verhaaltje neemt je mee naar de Kuala-Archipel. Vader voelt zich niet al te best en dus is extra hulp van doen. Ga tijdens een 5-daagse trip op zoek naar robijnen, parels en beeldjes.

De achterkant van de spelregels toont een kaart met verschillende eilanden. 5 eilanden tonen een nummer. Dit nummer verwijst naar een afbeelding in het boek. Kies een eiland, bekijk de bijhorende afbeelding en maak keuzes. Dit kan heel eenvoudig door het kiezen van een volgend nummer met bijhorend plaatje.
Elke afbeelding bevat één of meerdere nummers waardoor de spelers moeten overleggen welke weg ze willen volgen. Soms bevatten afbeeldingen puzzels die moeten worden opgelost, valkuilen, hints en/of een symbool waardoor de dag eindigt.

Elke karakter heeft een speciale eigenschap. Gabby is een kei in het oplossen van raadsels, Neta is lenig en behendig, Kik is enorm sterk en Sarah kan met dieren praten. Speltechnisch komt het er op neer dat spelers soms andere getallen kunnen zien waardoor overleg aangemoedigd wordt.
Het spel eindigt na dag 5. Tijdens het avontuur houden de spelers bij welke schatten ze gevonden hebben. Daarmee kan de score berekend worden.

De Schatzoekers van de Kuala-Archipel wordt wel eens het volgende level van het genre genoemd. Ik ben weinig enthousiast over het genre, maar ‘the next level’ wilde ik wel eens proberen. Helaas verandert dit niks aan het gevoel dat ik vooral in een boekje aan het bladeren ben op zoek naar getallen. Het feit dat elke speler een boekje bezit, versterkt dit gevoel. Niks voor mij dus.

Mijn kinderen daarentegen zijn er gek op. De tekeningen van de strip zijn werkelijk prachtig en moedigen het onderzoek aan. Kinderen gaan op in het verhaal en zijn enthousiast elke keer ze een nieuwe weg gevonden hebben. De raadsels zijn – op enkele uitzonderingen na – best te doen en elk van de vijf avonturen biedt verschillende wegen en mogelijkheden. Terwijl ik het gevoel heb dat we gokken waarnaar we gaan, vinden zij dat we de weg kiezen.
Onderstaande conversatie maakt veel duidelijk, vermoed ik.
Papa: “Ik word gek van dat geblader.”
Kobe: “We zijn niet aan het bladeren, we zijn op avontuur!”
Mama: “Gaan we naar 157?”
Norah: “Je bedoelt, gaan we naar het strand?”
Papa: “Hier valt niks te beleven, gewoon doorwandelen naar het volgend plaatje.”
Kobe: “Logisch toch, we moeten rond het kasteel wandelen!”
…

Wat ook opvalt is dat mijn kinderen het geheel beter zien dan ikzelf. Hun verbeelding helpt hen daarbij. Ik wandel via 57 en 188 naar 177. Zij wandelen via het strand en de hangbrug naar het kasteel. Niet dat ik verbeelding mis, maar ik merk dat ik bij dit spel moeite moet doen om mee te stappen in het verhaal.

5 verschillende plaatsen waarvan het verhaal vertrekt, lijkt weinig. Toch schuilt in elke ‘verhaallijn’ voldoende variatie. Uren spel(plezier) gegarandeerd. Daarna kan het spel perfect doorgegeven worden. U krijgt waar voor uw geld.

De schatzoekers van de Kuala-Archipel zal heel wat kinderen bekoren. Ik vermoed dat de auteur ook kinderen en gezinnen als publiek voor ogen had. Alleen voor het bepalen van de score stapt hij even van dit idee af. Het scoresysteem waarbij u start met het berekenen van het gemiddelde van de vermenigvuldigingsfactoren van alle spelers op basis van hun leeftijd, vind ik wat van de pot gerukt.

NOOT: twee fouten (foutjes, volgens de website van 999 Games) in de boeken zorgen ervoor dat sommige karakters op een verkeerd plaatje terechtkomen. Spijtig natuurlijk. Meer uitleg op de website van 999 Games.

• De Schatzoekers van de Kuala-Archipel (2019)
• Auteur: Shuky
• Artwork: Gorobei
• 1-4 spelers vanaf 7 jaar
• 45 minuten
• Adviesprijs: 30€

Ik begrijp jouw punt dat je het gevoel hebt dat je van plaatje naar plaatje bladert en niet op avontuur bent. Maar dat is toch ook het probleem bij escape-spellen. Daar kan je evengoed opmerken dat je niet echt het gevoel hebt dat je opgesloten zit (want je loopt tussendoor even naar de koelkast voor een fris drankje). Of zie ik dat fout?


Wij speelden Kuala-Archipel één keer en we zaten totaal vast. Ik neem aan dat deze fouten daar voor iets tussen zaten.

_________________

Mijn zoon (7jaar) vond het een hoop bladeren, ik had er ook meer van verwacht. Was absoluut geen succes hier, helaas.

_________________

Je ziet het niet fout, Piet. Ik zie het anders. Als wij Unlock of Escape Room The Game spelen, lopen wij tussendoor niet naar de koelkast omdat we in het verhaal zitten. Bovendien zitten deze spellen logischer in elkaar. Je ziet een fles, je ziet een opener en je denkt: 'ik zou wel eens de fles kunnen openen.'
Terwijl ik in Kuala alleen met cijfers bezig ben. Escape-spellen geven inderdaad niet het gevoel dat je opgesloten zit, maar ze dagen je wel uit tot logisch denken en gestructureerd werken. Vaak aan de hand van slechts enkele beelden/voorwerpen. De puzzels zijn core-business. Dat mis ik bij Kuala, wat meer op het gevoel ontdekken is, de puzzels zijn ondergeschikt aan het verhaal en dat is duidelijk minder mijn ding. Te veel gedoe voor te weinig spelplezier.