Drie op een rij. Minste punten wint. Let’s go!Ik ben opgegroeid in een familie van kaartspelers. Iedere regenachtige zondag werd er gekaart. Mijn grootouders brachten zelfs de meeste van hun weekdagen al kaartend door. Ik heb duizenden potjes gespeeld met mijn grootmoeder: manillen, snelbieden, jokeren, wiezen, … We verzonnen vaak eigen regels om met twee te kunnen spelen. En aangezien oefening kunst baart, durf ik te stellen dat ik vrij aardig kan kaarten. Ik weet het, eigen lof stinkt, maar als jullie me niet ophemelen, moet ik het zelf doen. Om een lang verhaal kort te maken, ik hou van kaartspelletjes. Goeie kaartspelletjes, laat dit duidelijk zijn. Wel, hier komt met Hilo opnieuw zo’n ding eraan. Is dit een blijvertje?/pic4931105.jpg)
Hilo bestaat uit 104 kaarten in 8 kleuren, genummerd van -1 tot 11, dertien kaarten per kleur dus. Iedere speler krijgt 9 kaarten. Hij mag die niet bekijken en legt die gedekt voor zich neer in een raster van drie op drie. De overgebleven kaarten worden als trekstapel in het midden van de tafel gelegd. De bovenste kaart van de trekstapel wordt open naast de stapel gelegd. Deze kaart vormt de aflegstapel.
Daarna draait iedere speler in zijn raster twee kaarten open. De speler wiens twee kaarten de hoogste som vormt, is de startspeler. Als een speler aan de beurt komt, heeft hij de keuze uit twee acties. Hij moet een actie kiezen, passen is niet aan de orde. Ofwel neemt de speler de bovenste kaart van de aflegstapel ofwel trekt hij de bovenste kaart van de trekstapel.
Als een speler de bovenste kaart van de aflegstapel neemt, moet hij deze ruilen met een kaart uit zijn raster. Dit kan een gedekte of openliggende kaart zijn. Die kaart legt de speler dan open bovenop de aflegstapel.
Neemt de speler de bovenste kaart van de trekstapel, dan bekijkt hij deze eerst en kiest daarna om ofwel deze te ruilen met een kaart uit zijn raster ofwel legt hij de kaart open af op de aflegstapel. Goed tot hiertoe nog geen wereldschokkende dingen. Bedoeling van Hilo is echter om kaarten van zo laag mogelijke waarde in jouw raster te hebben. Dus een speler zal altijd proberen om kaarten met een hoge waarde te vervangen door kaarten met een lagere waarde. Nog beter wordt het als een speler een Hilo kan leggen. Een Hilo zijn drie kaarten van dezelfde kleur op een rij, hetzij verticaal, horizontaal of diagonaal. Als dit lukt, mag een speler deze kaarten uit zijn raster verwijderen. De verwijderde kaarten worden open op de aflegstapel gelegd met de kaart met de laagste waarde bovenaan.
Als je een rij verwijdert, dan verschuif je de overblijvende kaarten zodat er terug een aaneensluitend raster gevormd wordt. Als je in een spelbeurt twee rijen zou hebben met kaarten van dezelfde kleur, dan mag je maar een rij verwijderen. Jammer hé!
Van zodra een speler alle kaarten in zijn raster open heeft liggen of beter nog, alle kaarten heeft kunnen verwijderen, krijgen alle andere spelers nog één beurt. Daarna maakt iedere speler de som van de kaarten die nog in zijn raster liggen. Die punten worden bijgehouden en een volgende ronde wordt gestart. Van zodra een speler op het einde van een ronde 100 of meer punten heeft, stopt het spel. Wie op dat moment de minste punten heeft, wint Hilo.
/pic4931106.jpg)
Het spelmechanisme achter Hilo is niet nieuw. Andere kaartspellen gebruiken een gelijkaardig spelsysteem. Het eerder uitgebrachte Skyjo zou heel veel gelijkenissen vertonen. Dit komt omdat beide spellen zich lieten inspireren door Golf, een kaartspel dat met gewone speelkaarten gespeeld wordt en met regels die als publiek domein beschouwd worden. Schmidt Spiele had geprobeerd om de licentie van Skyjo in handen te krijgen. Toen dit niet lukte, spraken ze andere spelauteurs aan om een gelijkaardig spelletje, Hilo, te ontwerpen, wat ze dan meteen uitgaven.
Goed, dit doet eigenlijk niets ter zake. De vraag die er toe doet, is of Hilo een leuk kaartspelletje is. Wel, ik vind het eigenlijk wel vermakelijk. Eenvoudig van opzet en uitleg, speelt snel en is voor herhaling vatbaar. Natuurlijk is de geluksfactor redelijk hoog. Zoals in heel veel kaartspelletjes ben je afhankelijk van de kaarten die je krijgt, in dit geval trekt. Als de kaart op de aflegstapel niet bruikbaar is, moet je een kaart blind trekken van de trekstapel. En dat kan mee- of tegenvallen. Die geluksfactor weerhoudt mij er niet van om met plezier aan te schuiven bij een spelletje Hilo! Een vermakelijk tussendoortje dus en meer moet dat niet zijn.
