Sherlock vs. Moriarty. Meerderheden verzamelen, dit spelconcept is niet aan zijn proefstuk toe. De uitdaging schuilt in het afwijken van het origineel. Diego Ibáñez doet met Holmes een poging.Foto: Nekrataal
De titel doet het vermoeden, dit is een tweespeler. Ook het thema verrast niet, de spelers moeten zoveel mogelijk aanwijzingen vinden. Daarvoor zoeken ze hulp bij verschillende personen. Per ronde doen zowel Sherlock als Moriarty beroep op de vaardigheden van 3 karakters. Je mag een karakter niet activeren als er al een eigen actiepion aanwezig is. Een persoon die door beide spelers wordt bezocht, verdient vervolgens een dagje rust.
Tussen beide spelers liggen de aanwijzingen ofwel een stapel kaarten waarvan er 4 open liggen. De stapel bestaat uit een aantal genummerde series, 5 jokers en 5 kaartfragmenten. Van elke genummerde serie bepaalt het nummer ook het aantal kaarten. Zo bevat de stapel 3 drieën, vier vieren, enz... dit tot en met negen negens.
Als je personen activeert, ontvang je meestal invloedfiches of aanwijzingen uit het aanbod. Om aanwijzingen te verkrijgen moet je in de meeste gevallen invloedfiches afleggen. Bij de start van het onderzoek kunnen 5 personen bezocht worden. Elke dag (ronde) daagt een nieuw personage op. Na de 7de dag wordt de balans opgemaakt. Alleen de speler die het meest aanwijzingen van een soort bezit, ontvangt punten. Evenveel als de waarde van de soort vermindert met het aantal kaarten dat de tegenspeler bezit van die soort. Alle kaarten van een soort bezitten gaat gepaard met een bonus van 3 punten. Kaartfragmenten worden apart geteld.
Foto: White Goblin Games
Holmes is een heel eenvoudig vlot spelend spelletje. De vormgeving en de kwaliteit van de onderdelen zijn prima. De poging tot thema is verdienstelijk maar ondergeschikt aan spelmechanisme. De kaarten hebben elk hun eigen symbool, zo is elke negen een vingerafdruk, elke zeven een knoop en elke vijf een peuk. Toch heb ik als speler nooit de indruk dat ik vingerafdrukken, knopen of peuken verzamel. Een negen blijft een negen, een zeven een zeven en een vijf een vijf.
De verschillende personen en de het feit dat ze willekeurig op het spelbord verschijnen, zorgen voor de broodnodige variatie. Dit heeft echter ook als nadeel dat een actie, afhankelijk van het moment dat ze in het spel komt soms ontzettend interessant of soms helemaal niet interessant is.
De puntentelling wijkt af van wat ik gewend ben. Ook als je de meerderheid niet bezit, kan het nemen van een kaart verstandig zijn. Je vermindert er namelijk de score van je tegenspeler mee. Daardoor blijft het zinvol om kaarten te nemen van een soort waarvan je tegenstrever een meerderheid bijna te pakken heeft. Ten eerste vermindert zijn score en de kans bestaat dat je de meerderheid toch nog haalt. Je geeft minder snel op. In principe is elke kaart minstens één punt waard, een extra punt voor jezelf als je de meerderheid bezit, een punt minder voor de andere speler als hij de meerderheid bezit. Let wel, zonder meerderheid behaal je geen punten. Alleen de schade beperken is dus geen geschikte strategie.
Holmes is, dankzij de manier waarop punten worden geteld, spannend en leuk tijdverdrijf. Je hersenen worden niet tot het uiterste gedreven waardoor er ook nog ruimte is voor gesprek. Iets wat ik zeer aangenaam vind bij tweespelers.
P.S. Iemand enig idee waarom White Goblin als enige voor Sherlock & Moriarty kiest terwijl andere uitgevers Sherlock en Mycroft laten strijden