Het veroveren en kolonialiseren van de ruimte is nog nooit zo eenvoudig geweest
Ik weet niet of we het nog zullen meemaken. Maar ooit zal blijken dat ergens in de ruimte er leven is. En wie dan wie zal kolonialiseren dat zal dan moeten blijken. Wij gaan er altijd gemakshalve van uit, dat wij diegenen zullen zijn die buitenaardse beschavingen zullen ontdekken. Maar wie weet is het andersom. Hoe dan ook, als je zin hebt om zelf delen van de ruimte te ontdekken en te kolonialiseren dan kan Take the Galaxy jou daarbij helpen.
/pic4147068.jpg)
Iedere speler in Take The Galaxy ontvangt een spelersdeck bestaande uit 42 kaarten. Negen daarvan hebben een rood symbool in twee van de vier hoeken. Dit zijn de startkaarten waarmee een speler zijn ontdekkingstocht in de ruimte begint.
Om te starten wordt er een spacedeck gevormd afhankelijk van het aantal spelers. Het spacedeck bevat twaalf kaarten per speler. Er worden evenveel kaarten opengelegd als er spelers zijn. Iedere ronde wordt een nieuwe kaart onthuld. Als alle kaarten omgedraaid zijn, eindigt het spel. Je weet dus dat je als speler twaalf beurten krijgt om jouw ding te doen.
Iedere speler neemt uit zijn startkaarten zijn startsysteem. Een systeem komt overeen met een onontdekt gebied in de ruimte dat je wil kolonialiseren. Gratis en voor niets mag je aan jouw startsysteem een kolonie aanleggen. Het type en het aantal kolonies dat je aan een systeem kan aanleggen, wordt bepaald door de kenmerken van het systeem. Een systeem bevat plaats voor 1, 2 of uitzonderlijk 3 kolonies. Er zijn drie soorten kolonies: biosferen (groene), mijnen (deposits in de regels, lichtbruin van kleur) en nutsvoorzieningen (utility, witgrijs). Nutsvoorzieningen kunnen overal gebouwd worden. Biosferen en mijnen hebben een slot in de juiste kleur nodig.
Voila, je bent klaar om Take the Galaxy te spelen. Een spelersbeurt telt vijf fasen. In fase 1 wordt de ruimte verder ontdekt en er komt een nieuwe spacekaart op tafel. Er mag altijd 1 kaart meer dan het aantal spelers worden opengelegd. Wordt dit aantal overschreden dan wordt de kaart die het langst op tafel ligt uit het spel verwijderd. Spacekaarten zijn ofwel nieuw te ontdekken systemen al dan niet met extra hulpmiddelen, gebeurtenissen die onmiddellijk uitgevoerd worden en die negatief of positief kunnen zijn en anomaliëen die vooral roempunten opleveren. Och ja, om die roempunten gaat het trouwens. Wie op het einde van het spel de meeste van die dingen heeft, wint het spel.
In zijn beurt, om het even wanneer, mag de speler een spacekaart nemen. Gebeurtenissen en anomaliëen leveren beide roempunten op als je de kaarten neemt, maar kosten ook hulpmiddelen die je moet betalen.
Systeemkaarten zijn meestal gratis maar je mag die enkel nemen als je een kolonie kunt aanleggen én niet meer dan vier systeemkaarten voor je hebt liggen. Kolonies aanleggen, betaal je door handkaarten op een aflegstapel te leggen. Heb je al vier gekolonialiseerde systemen voor je liggen en je wil een nieuwe systeemkaart nemen, dan moet je een van jouw systemen vervangen. Let wel het laatst gekolonialiseerde systeem of een systeem waar een kolonieslot nog niet gebruikt is, kan je niet vervangen. De vervangen systemen en bijhorende kolonies leveren meestal wel roempunten op.
Na de ontdekkingsfase neem je één kaart van de trekstapel (fase 2) en je reset gebruikte kaarten uit de vorige beurt (fase 3). Fase 4 is de belangrijkste fase. Hier bouw je kolonies of schepen (type kaarten in de trekstapel) of ontwikkel je hulpmiddelen door jouw reeds gespeelde kaarten te activeren. Je kunt ook kolonies upgraden, een spacekaart verwerven (herinner je, eenmaal per beurt) of gekolonialiseerde systemen vervangen. Iedere speler bepaalt zelf hoe lang fase 4 duurt en wat hij allemaal doet. Onthoud wel dat alle verworven hulpmiddelen in de beurt op het einde van de beurt opgebruikt moeten zijn. Anders vervallen ze.
Er zijn drie soorten hulpmiddelen: mankracht (groene fiches), wetenschap (witgrijze fiches) en productie (lichtbruine fiches). De hulpmiddelen kunnen vooral ingezet worden om extra kaarten te verwerven, kaarten die je nodig hebt om jouw kolonies te betalen. Sommige kolonies laten ook toe om hulpmiddelen te ruilen voor roempunten. Fase 5 is heel eenvoudig zeggen dat je klaar bent met jouw beurt.
Goed, van zodra de laatste spacekaart onthuld wordt, krijgt de speler die dit doet nog een beurt. Daarna is het spel afgelopen. Wie de meeste roempunten verzameld heeft, wint. Opgepast bepaalde gespeelde kaarten, leveren minpunten op.
/pic4147118.jpg)
In Take the Galaxy is het belangrijk dat je zo snel mogelijk de juiste economische motor vindt. Je bouwt kolonies die hulpmiddelen produceren. Met die hulpmiddelen probeer je zoveel mogelijk handkaarten te verwerven om de keuzemogelijkheden zo ruim mogelijk te houden. Een beetje geluk bij het trekken van de kaarten kan daarbij helpen. Belangrijk is dat je iedere ronde alle hulpmiddelen inzet. Je kunt namelijk die dingen bijna altijd ruilen voor kaarten. Een aspect dat ik bij mijn eerste spellen wel eens over het hoofd zag en die mij op het einde veel punten kostte omdat ik te weinig handkaarten had om te kunnen bouwen.
Een spelersdeck bevat 42 kaarten. Je start met 9 handkaarten, waarvan je er meteen twee inzet. Je krijgt tijdens een spelersbeurt slechts één kaart. Er zijn twaalf beurten per speler. Dus als je er niet in slaagt om iedere beurt extra kaarten te trekken door de juiste kolonies te bouwen en de juiste hulpmiddelen te genereren, benut je slechts de helft van jouw kaarten en dan speelt het geluk bij het trekken een vrij grote rol. Dus het verwerven van extra kaarten is een heel belangrijk gegeven in dit spel.
Take the Galaxy kan je met 1 tot 4 spelers spelen. Je kan zonder aanpassing van de spelregels dit spel dus ook solo spelen. En dat is meteen de valkuil van dit spel. Er is weinig tot geen interactie tussen de spelers. Iedereen doet zijn eigen ding en vooral met vier spelers kan de downtime behoorlijk groot zijn. Daarom is Take the Galaxy ideaal om solo te spelen. Veertig punten halen solo is een mooie score. Boven de 70 punten uitkomen is een grote uitdaging. Ook met twee spelers is Take the Galaxy nog te doen. Met drie of vier spelers is het lang wachten. Blijkbaar is dit ook de makers opgevallen want in de spelregels staat laconiek dat je misschien een drankje kan halen als de andere speler aan de beurt is.
Hoewel de spelmakers en de uitgeverij Nederlands is, zijn er enkel spelregels in het Engels beschikbaar. Dat is ook de tekst op de kaarten. Dit is ongetwijfeld een van de gevolgen van het feit dat Take the Galaxy uitgegeven werd dankzij een Kickstartercampagne. De taal kan een belemmering zijn voor spelers die het Engels niet machtig zijn. Intussen, merk ik, zijn er Nederlandse spelregels beschikbaar op de website https://catchtimestudio.com/takethegalaxy/.
Ik heb me niet verveeld toen ik Take the Galaxy speelde (behalve die keer met vier spelers), maar ik had wel geen super wauw gevoel toen ik het speelde.
- Take The Galaxy (Catch Time Studio, 2018)
- Auteur: Tim Van Geel en Piet Schellens
- Artwork: Tim Van Geel
- 1-4 spelers vanaf 10 jaar
- 45 minuten
- https://www.takethegalaxy.com
- Adviesprijs: 35 euro