Deze editie van Agricola kan ik erg waarderen. Artwork is vernieuwd en erg mooi. De kaarten die je kunt spelen in dit spel zijn goed in balans. Een mooie instap wanneer je een uitdagende woekerplacement wil spelen.

Deze uitvoering van dit spel was mijn kennismaking met Rosenbergs Agricola, fijn spel om te spelen.

Toppertje. Wel eventjes tijd voor uittrekken.

Agricola was mijn eerste kennismaking met het worker placement spel. Ik wist niet dat het bestond. Ik was voorheen nooit zo’n spelletjesfanaat. Verder dan een spelletje Monopoly, Risk of hooguit Kolonisten van Catan, kwam ik niet. Agricola was een eye-opener. Je zet je pion op een vakje en krijgt er iets voor terug en met dat iets kan me dan weer andere dingen doen. Een beurt bestond uit een aantal fasen. En dat was compleet nieuw. Niet als een bezetene gooien dobbelstenen maar een geheel nieuw spelconcept. Verbluffend.

Het trok mij in een wereld waarvan ik het bestaan niet kon vermoeden. Ik werd hierdoor verslaafd aan dit soort bordspellen. Nog niet eens, en dat is gek, aan het spelen maar meer aan het uitzoeken ervan. Hoe werkt het spelmechanisme, wat zijn de spelregels, klopt het, lees ik ze goed? En verder is voor mij erg belangrijk hoe de sfeer, de uitstraling, de presentatie en de kwaliteit van het spel is. Tja, dus koop ik nog al eens een spel. Allemaal de schuld van Agricola.

Voor mij is dit spel de moeder van alle worker placement games. En dan zal ik Uwe zelf maar tot de vader ervan benoemen. Agricola heeft zeker zijn mindere kanten. Het is complex, duurt eigenlijk te lang en is tegenwoordig misschien zelfs wat te “basic”. Toch komt het zo nu en dan nog wel eens op tafel, als ik tenminste wat medespelers kan vinden.

Conclusie: Artwerk: 8 - kwaliteit: 9 - Spelplezier: 7,5 - Balans: 7 - Uitleg: 6,5
Totaal: 7,6 = 8