PoepspelBartjes!‘Plof.’
Gejuich. Hoera, daar is ie weer!
Ik vond het als kind al een feest om dat hele dikke speelgoedboek van Intertoys door te spitten. En zelfs nu ik zelf kinderen heb, blijft het leuk om door die meer dan honderd bladzijdes heen te bladeren. Ik vind het zelfs haast zonde als die kleine vingertjes vakkundig de schaar erin zetten voor het maken van een ouderwets verlanglijstje. Maar goed; favoriete pagina’s? Die met actiefiguren. En met bordspellen, uiteraard.
‘Hoeveel poepspellen zijn er wel niet?’
De harde plof waarmee het boek op de deurmat valt van Huize Bartjes, wordt gevolgd door een stilte. Mijn vrouw - die overigens niet in het bijzonder met méér belangstelling door de spellenpagina’s heen bladert dan ik zou doen – heeft slechts één blik en anderhalve seconde nodig om deze nogal rake conclusie te trekken.
Was het een paar jaar terug nog Poepie Knor – over een scheten latend varken – dat een nominatie voor Speelgoed van het Jaar in de wacht sleepte, inmiddels raakt de markt overspoeld met poep- en piesspellen.
Takkie Kakkie, Rakker Kakt,
Schetenjacht en Woofy Whoops (over een hond die vakkundig de spelers in plaats van een ouderwetse lantaarnpaal uitkiest voor het afbakenen van zijn territorium; hoe verzin je het?) zijn enkele andere ‘hoogtepunten’ in deze bijzondere categorie van spellen die haast letterlijk ‘onderbroekenlol’ als thema hebben. Want nee, beste Vlamingen, het gaat hier niet over Partnerlink of andere, Kamasutra-achtige, 18+-spellen. Kijk gerust even op
VanDale.nl voor de Nederlandse betekenis van het woord ‘poepen’.
Los van het overeenkomstige thema hebben de spellen die ik bedoel nóg iets gemeen met elkaar: het zijn stuk voor stuk makkelijke ‘inkoppertjes’. Door volwassenen bedacht en gemaakt om (commerciëel) te scoren. Zie je die creatieve teams al zitten op het kantoor van de betreffende uitgevers: “Wat nu als we iets maken dat helemaal past in de belevingswereld van kinderen? Ja, dat is een goed idee!” En vervolgens komen ze niet verder dan dit soort flauwekul.
Alsof die belevingswereld van kinderen niet verder reikt dan poep en pies… Inhoudelijk word je van dit soort spellen niks wijzer en kun je beter je geld spenderen aan iets dat je niet alleen méér, maar vooral ook lánger speelplezier oplevert. Zie jij jezelf over vijf of over tien jaar nog op Schetenjacht gaan? Ik niet.
Het is bij sommige uitgevers hetzelfde als met de tv: ook daar weten met name de commerciële zenders van gekkigheid niet meer wat voor formats ze nog moeten bedenken. Het komt de kwaliteit helaas niet ten goede, gelukkig ten gunste van meer kwalitatieve partijen als Netflix. Ik hoop in bordspellenland op eenzelfde tendens: dat kwalitatieve uitgevers er uiteindelijk wel bij varen dat hun commerciëel scorende concullega’s de weg kwijt zijn.
Poepspellen. De naam zegt het eigenlijk al. Mensen, begin er niet aan. Tenzij het om
Jakkiebak! Kippenkak! gaat natuurlijk, de ongewenste voorvader van het 'genre'. Inhoudelijk goed, educatief en absoluut niet zo plat als de afstammelingen.
