BordspelManiaK schreef:
Taboe
Op mijn eerste bijeenkomst:
‘Hallo, ik ben (anoniem), ik ben 37 jaar (gefingeerde leeftijd), en ik ben…..uh…..-wrijf onhandig met een hand over mijn nek-…..en ik….uh…en dan brengt mijn mond geen geluid meer voort! Ik kijk de zaal rond, en hoewel ik mede lotgenoten zie, wil ik mij niet meteen met hen associëren.
Mijn gedachten dwalen af. Hoe heeft het nu zo ver kunnen komen, dat ik hier sta? Ik bedoel, ik ben de eerste in mijn familie die dit heeft… deze verslaving. Wat zeg ik, die überhaupt een verslaving heeft. Wat heb ik toch een nette mensen in mijn familie, dus door hen komt het zeker niet. Ik moet diep graven om erachter te komen wanneer ik de eerste stap op het pad van deze verslaving heb gezet. Heeft het wellicht altijd al in mij gezeten, of was ik juist makkelijk te beïnvloeden? Ik denk het laatste. Ik ben door verkeerde vrienden dit pad op gegaan. In mijn puberteit maakte ik kennis met een manier om veel geld te verdienen. Een gelukzalig gevoel maakte zich meester van mij, de adrenaline gierde door mijn hele lijf. De zaken gingen lange tijd goed.
Daarna kwamen de slechte momenten. Huizen en/of hotels kon ik niet meer kon kopen, in tegendeel ik moest die zelfs verkopen. Ik raakte bankroet en voor het eerst in mijn leven kwam ik in de goot terecht. Ik ervoer toen pas de negatieve kanten van mijn verslaving. Wreed, maar toch lag ik daar geen minuut wakker van. Ik ging op zoek naar nieuwe impulsen, kwam ik rode tienen, gele negens, of nog beter, jokers tegen!
Ik was door mijn ouders niet meer uit de voortent van de caravan te branden. Zij hadden niet door hoe serieus dit “probleem” aan het worden was. Ik zet het tussen haakjes, want volgens mij begon toen al de ontkenning! Ik waande me koning der Rummies. Dat gaf me een heerlijk gevoel.
Op iets latere leeftijd gaf het opzetten van de best mogelijke strategie een goed gevoel. Daarbij trachtte ik mijn tegenstanders het vinden van mijn vlag zo moeilijk mogelijk, dan wel onmogelijk te maken. Met mijn mineurs, mijn scouts en mijn spion trok ik het hele landschap over. Dat was mijn favoriete strategie. En wat voor één! Ik had bij het leger naar de functie Opperbevelhebber kunnen solliciteren, na al die honderden vlaggen die ik had veroverd. Lange, lange tijd bevond ik me op het strijdveld. Zowel letterlijk als figuurlijk.
Ik leerde mijn huidige vriendin kennen. Er woonden kolonisten in haar kast. Dat moet de overstap zijn geweest naar het serieuze werk. Het hardcore spul! Vanaf toen kon ik niet meer zonder. Ik raakte dieper verwikkeld in hét wereldje, door naar speciale gelegenheden te gaan, zoals beurzen, avonden, ik ging online, en ga zo maar door, totdat het moment daar was dat ik iedere dag op zoek ging naar dat gevoel…..en toen….en toen…
….-ik brak-…tegenoverstaande van die medelotgenoten. Ik kon het niet meer ontkennen. Met trillende stem zei ik:
‘Hallo…ik ben (anoniem), en ik ben 37 jaar (gefingeerde leeftijd), en ik ben spellenverslaafd!’
, ja daar is thuis al eens mee gedreigd.
