|
Mijn eerste keer
Han Heidema
In de jaren tachtig waren er in Duitsland veel spellenverzamelaars, die hun wensen en aanbiedingen kenbaar maakten in het blad ‘Die Pöppel Revue’. Dit blad, gerund door Knut Wolf, was begonnen als tijdschrift voor postspelers, maar ging zich in de loop der jaren ook – en steeds meer – toeleggen op spelrecensies en nieuwtjes uit de spellenwereld. En er was dus een grote vraag- en aanbodrubriek.
Ik weet niet meer hoe ik op de hoogte kwam van dit tijdschrift, maar wel dat ik er langjarig een abonnement op heb gehad – tot het ophield te bestaan. En omdat ik in die tijd beginnend verzamelaar was, vond ik die vraag- en aanbodrubriek natuurlijk interessant. Op een gegeven moment ging ik daar ook spellen aanbieden en ruilen (een andere keer daarover meer) en kwam ik in contact met diverse Duitse verzamelaars, van wie er inmiddels diversen in de spellenindustrie terecht zijn gekomen: Joe Nikisch (Abacus), Wolfgang Lüdtke (TM-Spiele), Stefan Brück (Alea)… Ook Rudolf Rühle, de huidige erevoorzitter van de Europese verzamelaarsclub ESG, bevond zich onder hen.
Eén van die verzamelaars, Franz-Josef Schmitt, woonde in Werden, een oeroud stadje aan de overkant van de Ruhr, maar thans gemeente Essen. Door hem werd ik uitgenodigd om voor SPIEL 1986 naar Essen te komen en bij hem te logeren. Een geweldig aanbod, dat ik uiteraard niet kon afslaan.
De lange rit naar Essen-Werden eindigde bij een fraaie bungalow. Wat bleek? Franz-Josef, opgeleid als meubelmaker, maar inmiddels Bauleiter in de chemische industrie, had het huis zelf ontworpen!
Ik bleek niet de enige logé bij de Schmitts: ook eerder genoemde Rudolf Rühle logeerde er, evenals Ernst Knauth, een bekende spellenverzamelaar uit die tijd (hij heeft één van de grootste en bijzonderste collecties 3M-spellen in de wereld). En bij het ontbijt bleek het Oostenrijkse echtpaar Ferdinand en Dagmar de Cassan – die in een naburig hotelletje overnachtten – ook aan te schuiven.
Op de volgende dag trok ik naar de Gruga-Hallen, waar het festijn zou plaatsvinden. Je kon toen nog in de aanpalende wijk je auto parkeren, al kostte het nog wel enige moeite om een plaatsje te vinden. Kaartje kopen, zalen in. Ik wist niet wat ik zag: drie grote zalen (voor kenners met een goed geheugen: de zalen 10, 11 en 12), volgestouwd met spellenstands en speeltafels – nog nooit eerder meegemaakt!
Maar hoogtepunt was toch wel mijn ontmoeting met de broers Tresham. In één van de zalen was een grote plek gereserveerd voor een demonstratie van een spoorwegspel dat mij enigszins bekend voorkwam. Het bleek te gaan om een prototype van ‘1853’, de bedoelde opvolger van ‘1829’ dat ik al een tijdje in huis had en waarover ik verschillende malen met de auteur Francis Tresham had gecorrespondeerd. Ik sprak een man aan die er kennelijk bij hoorde, en vroeg of hij de heer Tresham was. ‘Ja’, zei hij, ‘maar ik ben niet Francis – ik ben zijn broer Tom’. Even later stelde hij mij aan Francis voor, die zich onze correspondentie goed kon herinneren. We hadden een leuk gesprek en zijn daarna goede vrienden geworden.
De avonden bij de Schmitts begonnen met een heerlijke maaltijd bereid door Frau Inge, daarna zetten we ons gezamenlijk met een fles bier aan de salontafel. Deze ingenieuze tafel was door Franz-Josef zelf gebouwd en in een handomdraai te veranderen in een spellentafel: ingelegde borden, vakjes voor de speelstukken en een veersysteem om de tafel op de gewenste hoogte te brengen.
Al met al was het een geweldige kennismaking met SPIEL, met de Duitse spellenscene en, uiteraard, met Franz-Josef en zijn gezin. Sindsdien ben ik nog vrijwel elk jaar hun gast – alleen als de familie op vakantie was, moest ik een andere plek zoeken. Ik zie al weer uit naar mijn logeerpartij van dit jaar.
|
