Essen ain’t what it used to be (for me)Tom - Jumping Turtle GamesMisschien doet de titel het vermoeden, maar ik ga niet klagen dat de beurs te groot en te druk is geworden, dat de rijen voor het toilet langer zijn dan de rij voor de topattractie in een pretpark of dat de betaalbare hotels maanden op voorhand al zijn volgeboekt. Neen, ik schrijf hier alleen over mijn persoonlijke omschakeling naar zaakvoerder van een speluitgeverij.
In een zeer recent verleden was ik namelijk trots om een gigantische liefhebber van spellen te zijn, zoals de meeste onder jullie. Dat ben ik nu nog, maar daar kwam in 2013 nog een extra rol bij. Toen werd Jumping Turtle Games boven de doopvont gehouden. A small step for humanity, but a big step for my Essen experience. Dit is het verhaal van hoe mijn jaarlijkse uitstap een drastische metamorfose onderging, met ook een kleine blik achter de schermen.
Vroeger was het op donderdag veel te vroeg opstaan en gek genoeg lukte dat wonderbaarlijk wel. Ik lag zelfs een uur te vroeg al klaarwakker in mijn bed vol met adrenaline. Nu is het op woensdag vroeg uit mijn bed om richting Essen te trekken. Mijn collega vertrekt zelfs al een dagje vroeger om te beginnen met de opbouw van de stand. De adrenaline is wel nog even sterk aanwezig als in het verleden. Op dat vlak is er dus nog niet veel veranderd.
Die woensdag begint het trouwens al met de persvoorstelling. We tonen onze nieuwe spellen voor de eerste keer aan de pers en de andere uitgevers. Je krijgt dus als het ware een extra "mini-essen" in één grote zaal waar alle nieuwigheden liggen uitgestald. We maakten daar tijdens ons eerste jaar ook gebruik van om nog een Belgische gewoonte bij een geboorte in onze voorstelling te verwerken.
Vroeger was het hopen op die mooie plek op de parking. Je weet het wel, die plek waar je niet al te ver met je zware zakken moet sleuren van het beursgebouw richting de wagen. Nu rij je de eerste dag met de wagen gewoon de hallen binnen om alles uit te laden. Voor ze je binnenlaten moet je natuurlijk wel even tonen welke uitgever je bent en rekenen ze de mooie ronde som van € 100 als waarborg. Die krijg je wel terug als je op tijd terug buiten bent (ze willen binnen de hallen dan ook geen situaties creëren zoals op de Brusselse ring). Hoe streng ze dit toepassen? Ik weet het niet, maar ik heb ook geen zin om het te testen...
Vroeger was het voor de opening nog snel eens je lijstje overlopen en vergelijken met je medereizigers. Daarna was het drummen aan de deuren tot ze deze open deden. Voor de uitgevers hebben ze afzonderlijke ingangen waar je jouw “Aussteller” kaartje moet laten zien en waar je dan ook ruimschoots voor de opening binnen kan. Na een knipje in de kaart zijn we binnen en is het nog snel alles in gereedheid brengen voor de mensenmassa door de deuren gestormd komt.
Vroeger was het een zoektocht naar waar je die stand kon vinden die je zocht. Van 1-C121 naar 4-A122 via 4-G100 naar 5-A121 (absolute aanrader dit jaar) en dan nog even langs 5-C511 om nog eens 6-A111 te gaan bekijken. Oh nee, daarna ook nog naar 3-C120 helemaal de andere kant op... Nu heb ik mijn thuishaven. Af en toe eens weg voor een vergadering of prospectie, maar het grootste deel van de tijd op mijn “heilige grond” voor de komende 4 dagen. Het is vooral hopen dat dit een plekje is waar veel mensen passeren.
De vierkante meters kosten in alle hallen en in alle uithoeken even veel, maar waar ze je zetten kan een wereld van verschil maken. Laten we hopen dat het dit jaar een meevaller is en dat we het drama van 2016 niet moeten herhalen. Een plaats onder een trap in de uithoek van de laatste hal. De enige mensen die we zagen passeren gingen in hoog tempo naar het toilet achter de hoek, maar die kregen we om één of andere reden niet even rustig neergezet aan onze speltafels... Als ik het plan bekijk, zal zo’n drama zich dit jaar niet afspelen, maar hoe de mensenstromen zullen bewegen is nog koffiedik kijken.
Vroeger stond ik op mijn voorbereidend lijstje naar die ene regel te kijken die ik in alle kleurtjes had gemarkeerd omdat dit echt mijn must have was van de beurs. En als ik opkeek naar de stand waar ze deze verkochten, hing daar dat bordje “sold out”. Waarom had ik nu toch geen pre-order geplaatst! Nu is het niet mijn persoonlijk lijstje, daar heb ik geen tijd voor. Het is het lijstje met spellen die wel interessant kunnen zijn om te vertalen naar een versie voor België en Nederland. En als dan blijkt dat het inderdaad een interessant project is, krijg je ook dikwijls een “sorry, de rechten voor de Nederlandse taal zijn al besproken”.
Soms is het een zaak om snel te zijn en soms is het een zaak om de grootste te zijn, dus een “pre-order” plaatsen is niet altijd voldoende. Het kan natuurlijk nooit kwaad om snel op de bal te spelen, want zo hebben we al onze eerste Essen release vastgelegd die we in een nieuw jasje zullen stoppen voor onze markt, maar die houden we nog heel even geheim.
Vroeger was het hopen dat je snel een plaatsje kon vinden aan de speltafels. Nu zal je me niet snel aan een speltafel terugvinden. De meeste releases die ik speel worden vlug getest in een vergaderruimte verdoken in een stand en er wordt trouwens meer gepraat dan gespeeld. Want vergis je niet, in Essen wordt er niet alleen gespeeld, maar vinden er ook een massa vergaderingen plaats en worden er vele samenwerkingen afgesloten die een grote impact zullen hebben op het spelaanbod in de toekomst. Ook komen er vele spelauteurs langs van over de hele wereld die hun prototypes komen voorstellen.
Mijn agenda is ondertussen al goed gevuld en ik ben benieuwd wat ik allemaal weer voorgeschoteld zal krijgen. Soms is het een vijf-sterren maaltijd, maar spijtig genoeg heb je soms ook het idee dat ze iets hebben opgevist vanuit de afvalcontainer van datzelfde restaurant.
Vroeger was het hopen dat we zelf dolle fun konden beleven aan de speltafel. Nu is het vooral hopen dat onze speltafels gevuld raken met enthousiaste spelers. We hopen natuurlijk ook op wat verkoop om een deel van onze stand terug te verdienen, maar in de eerste plaats zijn we in Essen om onze spellen te tonen aan het publiek (en andere uitgevers) en we hopen op positieve reacties. Mensen plezier zien maken aan onze speltafels is nu de grootste deugd.
Vroeger ging ik nadat mijn lijstje was afgewerkt lekker op prospectie. Gewoon wat kuieren door de hallen, vooral bij de kleinere uitgevers waar je die unieke spellen kon vinden. Nu is die prospectie volledig gericht op wat interessante aanwinsten zouden kunnen zijn voor Jumping Turtle Games. Door de vele vergaderingen en afspraken blijft hier echter zeer weinig tijd voor over. Een lijstje met mijn persoonlijke interesses samenstellen en afwerken is dus helemaal niet meer van toepassing.
Vorig jaar hadden we ook onze demoploeg veel te beperkt uitgerekend waardoor ze veel te veel uren hebben moeten draaien en we af en toe in de problemen kwamen. Onze demonstrateurs hebben dan ook veel te weinig tijd gehad om hun persoonlijk lijstje af te werken (en daarvoor wil ik me langs deze weg nog eens verontschuldigen). Om deze problemen dit jaar te voorkomen hebben we een ruimere ploeg samengesteld, dus ik hoop dat onze demonstrateurs dit jaar ook terug wat meer zelf kunnen kuieren door de hallen, want dit zijn fantastische vrijwilligers en zonder hun inspanningen waren we nergens.
Vroeger zag ik altijd heel wat bekenden terug op Essen die je tijdens het jaar maar enkele keren (of zelfs niet) bent tegengekomen. Want door naar de beurzen en speldagen te trekken, leer je heel wat mensen kennen uit onze community. Dit is natuurlijk nu ook nog steeds het geval en dit levert nog steeds gezellige conversaties op. De community is nu alleen maar groter en internationaler geworden. Ondertussen begin je ook meer buitenlandse uitgevers persoonlijk te kennen en met de meesten is de sfeer optimaal. Zelden is er een gevoel van concurrentie. Er wordt onderling heel wat afgelachen en de meesten staan elkaar met raad en daad bij (toch wel heel anders als wat ik al in andere industrieën heb mogen ervaren).
Vroeger was het na de eerste beursdag ons hotel opzoeken. We gingen dan in de buurt op zoek naar een gezellig restaurant om daarna nog een gezellige spelavond te beleven. Nu zoeken we geen hotel meer op, maar een appartementje omdat dit toch wat meer betaalbaar is om onze hele ploeg onder te brengen. We zitten dan de hele avond nog gezellig samen. Zelf moeten we wel nog onze mailboxen leegtrekken en wat mailtjes rondsturen, want het werk stopt nooit. Daarna is er hopelijk nog wat tijd om nog enkele spelletjes uit te proberen samen met onze demonstrateurs en auteurs. Meestal gaat het dan ook om prototypes of potentiële toekomstige releases.
Vroeger gingen we vrijdagavond terug naar huis, maar ik durfde dan dikwijls op zondag toch nog eens een keertje terugkeren om nog een extra beursdag mee te pikken. Nu ben ik van woensdag tot zondagavond in Essen. Als op zondag de deuren sluiten, beginnen we direct met het ontmantelen van de stand en hopen we dat we een gunstig ticketje hebben kunnen bemachtigen om vroeg genoeg met de wagens de beursvloer op te mogen om in te laden.
Met een beetje meeval kunnen we dan enkele uurtjes later na 5 lange dagen de deur achter ons sluiten en moe (zeg maar uitgeput) maar voldaan richting België trekken. Die 5 dagen worden trouwens gekenmerkt door een onuitputtelijke bron van energie die maar door het lichaam blijft gieren, maar de dag erna volgt dan wel een kleine instorting...
Dus zoals je merkt, Essen is voor mij nu iets heel anders dan wat het vroeger was, maar er is toch één ding volledig hetzelfde gebleven. Zowel vroeger als nu is het een fantastische uitstap van een steeds groter wordende vriendengroep, met leuke ervaringen en gezellige babbels die ik voor geen geld van de wereld zou willen missen!