VerkiezingenTamara BakkerEen paar dagen voor de aanslag in Utrecht en voor de Provinciale Statenverkiezingen wilde ik een column schrijven over spellen en verkiezingen. Al snel rolde er een column uit mijn toetsenbord, waarvan alleen het einde nog ontbrak. Ik besloot dit einde te schrijven na de uitslag van de verkiezingen.
De column die ik had geschreven, luidde als volgt:
Naar aanleiding van de verkiezingen voor Provinciale Staten en de Waterschappen, moest ik onlangs in een nostalgische bui terugdenken aan een Live Roleplaying dag van spelvereniging het Duivelsei, alweer meer dan 20 jaar geleden. De spelers speelden in de binnenstad van Leiden leden van fictieve politieke partijen, die probeerden de verkiezingen te winnen. Er was een partij voor vegetariërs (motto: Give peas a chance), een partij voor vleeseters (motto: Vreet vlees) en een partij met de naam D6, die bij stemmingen steevast haar mening bepaalde door met een dobbelsteen te gooien. Het was geweldig om op deze ludieke manier fictieve verkiezingen na te spelen.
Plots vroeg ik me af hoeveel bordspellen er zijn met verkiezingen als thema. Een snelle blik op boardgamegeek levert ongeveer 140 spellen op met verkiezingen als thema, waarvan verreweg de meeste gaan over Amerikaanse (presidents)-verkiezingen. Kennelijk leven verkiezingen in Europese landen niet zo erg als spellenthema.
Een interessante vreemde eend in de bijt is het Duitse spel Die Macher, over verkiezingen in Duitsland. De spelers proberen de deelstaten voor zich te winnen, proberen de media te paaien en proberen zoveel mogelijk leden voor hun partij te winnen. Het ultieme doel is het behalen van zoveel mogelijk zetels in de Bundestag.
Maar ook als een spel geen verkiezingen als thema heeft, kan er binnen het spel wel een element zitten van verkiezingen. Leukste voorbeeld daarvan vind ik Drüber und Drunter. Op het bord staan gebouwen afgebeeld. Van vier kanten bouwen spelers wegen, waar de bedoeling is om de gebouwen van anderen te overbouwen en die van jezelf te laten staan. Echter, op het bord staan ook wc-hokjes afgebeeld. Zodra iemand daar overheen wil bouwen, wordt erover gestemd. De meerderheid beslist vervolgens of de weg mag worden aangelegd over het wc-hokje.
Terug naar de verkiezingen: Om te checken of de ideeën van de partij waarop ik wilde gaan stemmen, nog steeds het meest overeenkomen met mijn voorkeuren, heb ik de Kieswijzer ingevuld. Tot mijn schrik kwam daar de partij 50Plus als nummer één uitrollen. OK, met mijn 44 lentes ben ik niet meer piepjong. Maar op 50Plus gaan stemmen, dat ging mij nou net te ver. Bovendien, wat moet ik als actuaris bij een partij die de AOW-leeftijd weer terug naar 65 wil brengen? Gelukkig kwam de partij die op nummer twee staat meer overeen met mijn politieke voorkeur. En toen kwam het dilemma. Hoe ga ik deze column afsluiten? Is een humoristische afsluiter op zijn plaats, nadat in Utrecht een gestoorde schutter drie mensen doodschoot en nog vijf anderen verwondde? Moet ik eindigen met de bedenkelijke opkomst van de partij van Terry de Ezel (zoek het Franse woord voor ezel maar eens op, naast âne is er nog een ander woord dat begint met een b....)? Of laat ik het lot van de afsluiting van deze column over aan een gooi met de dobbelsteen, zoals bij D6 uit de inleiding?
Ik eindig toch maar met verwondering en positiviteit. Op dezelfde dag waarop de verkiezingen waren, werd bekend dat Nederland op de vijfde plaats staat op de ranglijst van landen waarin de inwoners het gelukkigst zijn. En toch is klagen volkssport nummer één in Nederland. Of het nou is over klimaatdrammers, immigratie of het pensioenstelsel: de Nederlander klaagt graag en veel.
Laten we toch een voorbeeld nemen aan de Finnen, die nummer één staan op de gelukslijst: we nemen een wodka en vieren de lente. En ondertussen blijven we spellen spelen, want: een mens is niet te oud om te spelen, maar wordt oud door niet meer te spelen.
Lees ook deze column: Verkiezingen - deel 2