Strijd rond het lappendeken

Spelauteurs zijn helden. Volgens mij toch. Hoe zij de wereld een beetje mooier maken door hun creatiefste ideetjes… Alle respect daarvoor.

Maar soms overvalt mij de gedachte dat ook de spelauteur niets menselijks vreemd is. Zo had ik laatst spontaan de gedachte: ‘ordinair geldgewin met 2 keer hetzelfde spel’ toen ik de beknopte samenvattingen las van de luchtige tussendoortjes Patchwork Doodle en Second Chance. Heeft Uwe Rosenberg gekozen voor gemakkelijk gewin en hetzelfde spelidee aan twee uitgevers verkocht? Gaat het om twee keer hetzelfde spel? Of verschillen ze toch wel? En wat is het beste?



In Patchwork Doodle tekenen alle spelers op een eigen blad figuren op een 9x9 raster. Van een set kaarten met tetris-blokken worden er 8 in een cirkel open gelegd. Een speelfiguur wordt in de cirkel vooruit bewogen met het resultaat van een dobbelworp. Alle spelers mogen het lapje van de kaart waar de figuur is aangekomen, tekenen in hun raster.
Na 6 beurten volgt een zonderlinge puntentelling: elke speler zoekt zijn grootste vierkant dat volledig ingekleurd is. Dit vierkant levert 1 punt per veld op (bv. een veld van 3x3 levert 9 punten op). Verder komt er nog een punt bij per rij die gevuld werd naast het vierkant.
Er worden 3 ronden gespeeld met 6 beurten. Daarna tellen de spelers hun puntentotaal op.

Second Chance wordt ook gespeeld op een 9x9 raster waarop tetris-blokken worden getekend. In elke beurt worden twee kaarten opengedraaid. De spelers mogen één van de figuren kiezen en die tekenen in hun raster.
Op die manier vullen de spelers in de loop van het spel hun raster. Dat gaat verder tot één of meer spelers geen van de twee figuren kan invullen. De speler krijgt op dat moment een second chance: hij draait de eerste kaart van de stapel open. Als die ingevuld kan worden, dan blijft de speler in het spel. Lukt het niet, dan gaat hij er uit.
Op het moment dat alle spelers uit het spel zijn, alle puzzelkaarten op zijn of een speler zijn raster volledig heeft gevuld, eindigt het spel. De speler die het minste witte velden over heeft, wint.



Patchwork Doodle en Second Chance gebruiken dezelfde principes: figuren kleuren in een 9x9 raster. Maar de spellen spelen helemaal anders. Rosenberg heeft dus toch verschillende spelideeën laten uitgeven door verschillende uitgevers.

Eigenlijk heeft Patchwork Doodle alleen de lappendeken gemeen met het oorspronkelijke topspel Patchwork. De poging om de cirkel met lapjes uit het originele spel ook goed te gebruiken, is naar mijn aanvoelen niet goed gelukt. De pion die zijn ronde wandelt, is gedoe zonder meerwaarde. Je weet wel welke lapjes er in deze ronde kunnen komen, maar als de dobbelsteen niet goed valt, heb je daar niets aan. Het systeem met dobbelsteen en pion is dus geen winst. De puntentelling aan het eind van elke ronde is niet moeilijk, maar wat warrig. Voor een dergelijk eenvoudig tekenspelletje zijn eenvoudiger puntenrekeningen te bedenken.

In Second Chance werkt de keuze uit twee figuren verfrissend: je hebt voortdurend keuzestress. Wat zal mij het beste uitkomen op termijn? Krijg ik de open ruimte later nog ingevuld? Ook Second Chance heeft een kwalijk kantje: de tweede kans die je krijgt, is ook wel wat vreemd. Als je jouw raster slecht hebt gevuld, krijg je nog een ultieme kans die puur op geluk steunt. Voor mij hoefde deze regel niet.
Second Chance zal in een aantal gezelschappen nooit populair worden, omdat het spel wel wat last kan krijgen van tijdrovend twijfelen over welk figuurtje je zal plaatsen. Voor een luchtig tussendoortje is dat dodelijk. De puntentelling van Second Chance is dan wel weer goed. Een duidelijke en vlotte regel: zorg dat je zo weinig mogelijk witte vakjes overhoudt en je wint.

Ik hou ontzettend van dit genre spellen, maar als ik moet kiezen uit deze twee dan is Second Chance met stip mijn favoriet. Ik schuif sowieso aan voor een nieuw rondje patronen kleuren. Met Patchwork Doodle zal ik dat veel minder hebben. Patchwork Doodle zal bovendien bij mij altijd de vergelijking moeten doorstaan met het oorspronkelijke Patchwork. En die kan alleen maar verloren worden.

Patchwork Doodle (999 Games, 2019)

• Uwe Rosenberg
• 1 – 6 spelers vanaf 8 jaar
• 20 minuten
• 999 Games
• Adviesprijs: €14,99

Second Chance (White Goblin Games / Edition Spielwiese, 2019)

• Uwe Rosenberg
• 1 – 6 spelers vanaf 8 jaar
• 15 minuten
• White Goblin Games
• Pegasus Spiele
• Adviesprijs: €9,95
  (White Goblin Games kwam pas na deze recensie met de NL-versie)

_________________

Uwe Rosemberg doet dit wel met meer spellen.

Agricola, Caverna en een aantal andere titels hebben ook heel veel overeenkomsten en zijn ook op een zelfde spelidee gebaseerd.

Ook de trilogie van Spring Meadow, Cottage Garden en Indian Summer valt hieronder.

Odin is dan weer een hybride van bovengenoemde trilogie en de Agricola/Caverna serie.

Second Chance zal in de loop van 2019 in een Nederlandse versie verschijnen bij White Goblin Games.

Dank. Dan wacht ik nog even

Dat klopt, maar hier is het toch wat anders: er verschijnen twee spellen die op het eerste zicht heel sterk op elkaar lijken bij andere firma's. Bij de voorbeelden die je aanhaalt kwamen de spellen in een reeks uit bij dezelfde firma (als ik het goed voor heb).

_________________

Mooi. We voegen die dan toe aan de spellendatabase.

_________________

Die regels van Second Chance klinken best grappig.
Ik heb Doodle thuis en als ik t goed begrijp zou ik hiermee dus ook SC kunnen spelen.
Zal t eens uitproberen

_________________

Dat klopt grotendeels wel al was alleen Odin door WGG uitgegeven i.t.t. Agricola en Caverna.

Patchwork is 999 en de Cottage Garden trilogie weer WGG. Reykholt weet ik even niet, maar hij heeft sowieso geen vaste uitgever.

Ik denk niet dat het zal lukken. De starttegel bij Second Chance is een groot vlak dat voor iedereen verschillend is. verder bevat het spel een grote reeks kaarten met alle verschillende vormen (gaande van 2 tot 7 vakjes). Ik denk dat je in Patchwork Doodle niet voldoende kaartjes met verschillende vormen zal hebben.

_________________

Er is voor mij maar 1 patchwork en dat is de originele. Custom trekzakje voor gekregen en er zijn solo ai kaartjes. Het tactiele frobelen met zo'n vormpje is onvergetelijk. Met wat begeleiding kan een non-gamer ook aardig meekomen, zeker als ze echt patchwork als hobby heeft

_________________
Hou eigenlijk helemaal niet van bordspellen, maar wel van kaartspellen.

Wat precies van die andere Patchwork spellen vind je minder leuk dan?

_________________