Coöperatief voor het gezin Professor Evil heeft een aantal kostbare schatten verborgen in zijn kasteel. Samen met je vrienden sta je aan de ingang van dit zwaar beveiligd kasteel. Lukt het jullie om de Mona Lisa, Excalibur of een ruimtegeweer uit de klauwen van Professor Evil te redden of zijn de schatten voor eeuwig en altijd verloren?/pic3759358.jpg)
Foto: W. Eric Martin
Elke speler kruipt in de huid van een personage en ontvangt zijn zes actiekaarten. In je beurt draai je twee actiekaarten open en voer je drie acties uit. Vooraf, tussendoor of achteraf gebruik je één actiekaart.
Het kasteel van Professor Evil bestaat uit verschillende kamers en deuren. Elke kamer heeft een schakelaar die deel uit maakt van het beveiligingsmechanisme van het kasteel. Bij de start van het spel worden drie schatten willekeurig in het kasteel gelegd. Op een schat staat welke schakelaars je moet uitzetten vooraleer je hem in veiligheid kan brengen.
Met je acties beweeg je door het kasteel, zet je schakelaars uit, open je deuren of red je schatten waarvan de schakelaars zijn uitgeschakeld. Je eindigt je beurt door een worp met 3 dobbelstenen. Daarmee activeer je de professor. Het resultaat van de worp bepaalt hoeveel stappen de professor zet en welke deuren (kleuren) hij passeert. Tijdens zijn beweging sluit de professor alle deuren, zet hij schakelaars terug aan en verjaagt hij spelers. Eén dobbelsteen beïnvloed de tijd waardoor schatten definitief verloren kunnen gaan als je ze niet tijdig uit het kasteel verwijderd. Het voorbij gaan van de tijd zorgt er ook voor dat spelers ideeën krijgen, één speler mag dan zijn karakterkaart omdraaien en activeert op die manier een extra speciale vaardigheid.
De spelers winnen als ze vier schatten redden en verliezen wanneer vier schatten definitief verloren zijn.
/pic3631829.jpg)
Foto: Funforge
”Professor Evil en de Toren van Tijd”, wat een titel! Waar deze doos op tafel staat, lokt ze nieuwsgierige kinderblikken. De vormgeving is fraai en ook dat helpt. Zelfs thematisch is dit een echte – vergeef met de woordkeuze – kinderlokker, en omdat dit een coöperatief spel is, zijn ook mama en papa van de partij. Wat marketing betreft is dit een voorbeeld.
Professor Evil is zo eenvoudig dat je na het opzetten ervan direct van start kan gaan. De uitleg kan je geven tijdens de eerste beurten. De beurten volgen elkaar snel op en het gevoel dat je een gemeenschappelijk doel nastreeft, is sterk aanwezig. Zo sterk zelfs dat je als ouder moet opletten dat je niet de beurt van de kinderen overneemt.
Professor Evil heeft als nadeel dat alle informatie voor alle spelers beschikbaar is waardoor je het in principe alleen zou kunnen spelen. Het is daarom belangrijk dat je ervoor zorgt dat je de andere spelers niet overbodig maakt.
Professor Evil laat zich door een volwassene makkelijk lezen, biedt naar mijn mening weinig uitdaging wat strategie betreft en wordt volledig door de dobbelsteenworpen gestuurd. De Professor kan zomaar de andere kant oplopen of hij maakt evengoed alles wat je in je beurt hebt verwezenlijkt ongedaan. Frustrerend en onvoorspelbaar.
Een titel als Professor Evil beoordelen, vind ik ontzettend moeilijk. Dit is een familiespel en dient ook in die bezetting gespeeld. Als volwassene moet je kinderen begeleiden in plaats van sturen. Zij genieten van de sfeer en spanning en zijn minder bezig met evidentie (wat heel duidelijk is, als een extra speciale vaardigheid gekozen mag worden) en geluksfactor. Een afwijking die wij, veelspelers, wel bezitten.
Mijn collectie bevat weinig coöperatieve familiespellen voor kinderen vanaf 8 jaar. De Boomgaard, Coockies en Professor Evil, daarmee is de kous af. Professor Evil vind ik de beste van dit trio. Je zult me echter niet horen zeggen dat dit een topper is.
