Inmiddels heb ik Robinson Crusoe twee keer kunnen spelen. De eerste keer was meer het opzetten van het spel en het leren van de regels, wat een handleiding! Wel duidelijk.
Vanavond de tweede keer dus en nu het echte werk op leven en dood, letterlijk.
Wat een spel! Ik heb nog nooit zo'n spanning gevoeld (zeker de laatste paar ronden!) in een solo bordspel, waarschijnlijk überhaupt niet in een bordspel. Kortgeleden met een groep Nemesis gespeeld, dat kwam een beetje in de buurt.
Robinson vind ik thematisch heel sterk. Regelmatig voelt de ellende die over je heen komt niet echt willekeurig aan en weet het je precies dwars te zitten in wat je van plan was. Het straft je keihard af en breekt ook regelmatig direct af wat je net hebt opgebouwd.
Aan het begin voelt het als een rustige worker placement met voldoende keuze aan acties en dan opeens komen de straffen...
Het beginnen met vrijwel niets vind ik erg gaaf. Daarnaast lijken de keuzes er ook echt toe te doen. Ik ben benieuwd hoe groot het deel strategie is en welk deel geluk of pech is.
Aan het einde van ronde 8 (scenario 1) stierf ik van honger en kou.
Friday en de hond leven nog lang en gelukkig.