Dit spel kocht ik in min of meer blinde paniek toen ik, groen als ik was, hoorde van het 'uitfaseren' van bordspellen. Titels die zomaar niet meer werden geproduceerd, oh noes! Tegenwoordig haal ik daar mijn schouders over op, dus in die zin is ervaring een verbetering gebleken. Wat ik me nog van mijn eerste experimenten met dit spel kan herinneren is dat het na een half uurtje op een onaangename manier begint te wrikken en te schuren. Er zit niet veel variatie in de kaarten zodat het bieden een vrij zinloos gevoel opwekt; en het gemaakte conflict tussen de spelers (die elkaar wel dingen mogen beloven maar zich daar niet aan hoeven te houden) is met zo'n klein groepje gewoon irritant. Het netto effect is dat niemand na die tijd elkaar meer vertrouwt, maar toch verder moet omdat het spel gewoon doorgaat. Ik heb het spel niet lang daarna verkocht en er nooit meer aan gedacht.

Totdat het opeens modieus werd om coops met een verrader te maken, en dan met name de latere varianten. Zeg maar een Panic Station. Opeens is iedereen lyrisch over de psychologische spanning van ver- dan wel wantrouwen. Het is heel apart om het tien jaar oudere Sieben Weisen naast Panic Station te leggen en te zien wat er is veranderd: het onderwerp is veel uitgebreider, dwingt ook meer gevoel tot noodzaak af; en minimaal één speler heeft een dwingende reden om te doen alsof en onderhands aan de gang te gaan, hij kan immers het spel als mens niet meer winnen. Het analogon in Sieben Weisen zou zijn dat iedereen waar nodig openlijk wisselt tussen mens en alien en wint met de totaalscore in beide gedaantes. Dat klinkt idioot, toch?

Hoe dan ook, mocht je deze alea ooit tegenkomen in een stoffige bak, laat dan maar liggen, tenzij je een gevorderd geval van completitis onder de leden hebt.