Alarm!
Dit is een leuk pestspelletje! Op je beurt deel je iedereen, incluis jezelf, een kaart toe. Je bekijkt een kaart van de trekstapel en je beslist welke deze toekomt. Als iemand een te grote hoeveelheid van een bepaald pech treft dan is hij uitgeschakeld. Er zijn ook kaarten die je ongeluk kunnen opheffen. Gelukkig heeft iedere speler per spel een enkele mogelijkheid om een kaart af te leggen.
Het is een leuk snel spel waarbij je lekker kan pesten. De graffiti stijl artwork vind ik erg mooi en passend. Leuk snel spel! Aanrader!

Alarm! is wat vormgeving en afwerking betreft een voorbeeld, ook de spelregels zijn duidelijk en direct te begrijpen. Het spelmechanisme echter, kan me niet overtuigen. Er valt eigenlijk weinig tot niks te beleven. Het is vrij duidelijk wat je met de kaarten die je trekt moet aanvangen waardoor geluk de alles bepalende factor is. Elke speler bezit één advocaat waarmee hij één kaart kan weigeren. Elke speler kan met andere woorden één keer aan de politie ontsnappen. Ik snap daar de meerwaarde niet van. Ook de finale zou ik niet spannend durven noemen.
Alarm! biedt weinig tot geen uitdaging en mist wat mij betreft ook de 'funfactor'. Vanwege de korte speelduur speel ik het op aanvraag mee. Binnen dit genre geef ik de voorkeur aan andere titels.

Alarm is duidelijk en vermakelijk. Typisch zo'n spelletje dat je op tafel legt nadat je een zwaar tactisch/strategisch spel hebt afgesloten of als je kinderen in de buurt hebt die je vlak voor het eten een kwartiertje moet vermaken. Op uitnodiging doe ik mee, zelf aanschaffen zal ik niet doen, verder prima

Waardering gebaseerd op één potje, en dat was naar mijn mening voldoende.

Het hoofdconcept van dit spel vind ik erg leuk: tijdens jouw beurt kaarten verdelen onder jezelf en je medespelers is een spelmechaniek waarmee ik prima vermaak bij spellen als Biblios en Junta: Viva El Presidente. Het grote verschil is echter dat bij twee laatstgenoemde spellen het slechts een onderdeel is, en bij Alarm het volledige spel. Daarmee gaat het helaas falikant op z'n flater: je bent voor het overgrote gedeelte overgeleverd aan de bui van je medespelers.

De 'strategie' is simpel: speel goeie kaarten op jezelf, slechte kaarten op de rest. Het is volledig willekeurig wat je krijgt en anderen kunnen je met alle gemak het spel uitwerken. Wij speelden het met z'n vijven wat inhoudt dat je 0 invloed hebt over 80% van de kaarten die je ontvangt. De 'keuzes' zijn overduidelijk: als ik als enige een hond voor me heb liggen, waarom zou iemand dan in vredesnaam geen hond voor me neerleggen? En als niemand een hond heeft, geef je simpelweg een hond aan degene die je niet wilt laten winnen.

In conclusie is dit spel simpelweg puur rancune, en een spel dat enkel daarop gebaseerd is, is eigenlijk geen spel te noemen. Geen keuzes, geen strategie, geen tactiek, geen gelach, geen lol. Dit is niks.

Te hoge geluksfactor om een hoger cijfer te krijgen. Wel leuk in groep om samen elkaar lekker te pesten.

Niet echt ons ding. Jammer.

OK om enkele keren te spelen met de kinderen (toen ze nog kleiner waren)