Waar ik de voorbije jaren mijn verslag over mijn belevenissen op Spiel in vragende vorm kon starten en kon koppelen aan een zoektocht naar Piet, is dat dit jaar onmogelijk. Vooreerst vond ik Piet vorig jaar op het einde van de beurs en was deze ontmoeting toch lichtjes ontgoochelend (Lees Was Piet in Essen, editie 2018?). Daarnaast stond Piet in Live at Spiel 2019 (een nieuwe rubriek op Bordspelmania) op praktisch iedere foto te pronken. Dus was het voor de goegemeente duidelijk dat Piet effectief in Essen was.

Even dacht ik eraan om iemand anders te zoeken in Essen, Erwin bijvoorbeeld of een andere bekende bordspelmania’er (wat een woord, ik weet zelfs niet of dit correct Nederlands is). Maar om redenen die ik op het einde van mijn verslag zal aanreiken, heb ik daar vanaf gezien. Om nu toch al een tipje van de sluier te lichten, ik heb Erwin niet op Essen 2019 gespot.

Maar goed. Net zoals de voorbije jaren vertrokken mijn vrouw en ik op vrijdagavond. Zij ging een eerste keer mee twee jaar geleden. Toen moest ik het nog verkopen als een verrassingsreis voor onze 28ste huwelijksverjaardag (we zijn namelijk nu intussen 30 jaar geleden op 20 oktober getrouwd). Nu hoeft dat niet meer. Ieder jaar opnieuw kijkt ze uit naar onze Essentweedaagse en mede door haar bezoek aan Essen wordt ze steeds meer een echte bordspelfanaat.

We wilden niet dezelfde fout maken als de voorbije twee jaren en meden daarom Antwerpen. We vertrokken op vrijdagavond daarom richting Brussel. Het voorziene half uurtje file op de Brusselse ring zouden we erbij nemen. Jammer genoeg stopte het fileleed niet eens we Brussel voorbij waren. Er was sterk vertraagd verkeer tot Lummen. Dus anderhalf uur later dan gepland kwamen we in Essen aan. In ons hotel werden we in vlekkeloos Nederlands verwelkomd. Het hotel zat goed vol met Essengangers. Voor de eerste keer sinds wij daar verblijven, afficheerde het hotel dat er gerust iedere avond in de ontbijtzaal gespeeld mocht worden. En daar maakten de hotelgasten graag gebruik van.

Intussen ontving ik een eerste bericht van Piet. Op zijn vraag had ik me namelijk akkoord verklaard om af en toe live berichten te versturen naar Bordspelmania van de spellen die ik zou spelen in Essen. Piet had daarvoor voor mij een perskaart geregeld. Ik mocht die zaterdagmorgen bij hem ophalen aan de ingang West. Dus anders dan de voorbije jaren zou ik Piet met zekerheid in Essen ontmoeten en dit al voor ik ook maar een voet in de beurshallen zelf zette. Aangezien Piet al op vrijdag in Essen was, had hij misschien wel enige tips voor ons.

Blijgemutst vertrokken we met de metro naar de beurshallen. Om 09.00 uur op zaterdagmorgen viel de drukte nogal mee. Toen we in ingang West aankwamen was er opnieuw een bericht van Piet met duidelijke richtlijnen waar we hem moesten opwachten, namelijk tussen ingang West en Zuid. We kochten eerst een ticket voor mijn vrouw, geen wachtrijen aan de kassa aan ingang Zuid en ook de grote massa was nog niet te zien. Plots volgde het ene misleidende bericht van Piet na het andere. Stond hij toch niet waar hij eerst dacht te staan en werden we door hem naar een andere ingang gestuurd. Na enig over en weer gemail kwamen we terug bij ons startpunt en zagen we achter de brede rug van de security die de ingang voor de standhouders bewaakte Piet staan zwaaien met mijn perskaart. Zonder al te veel uitleg kreeg ik mijn inkomticket in handen geduwd en weg was hij. Wat scheelde er met Piet? (wordt vervolgd)

Ik verheug me al op het vervolg

We wachten aan de ingang Zuid die toegang gaf tot hal 1 tot de poorten om 10.00 uur stipt geopend werden. Enkel honderden bezoekers hadden ons intussen vervoegd. En op korte tijd stroomden de hallen vol. We wandelden door hal 1 en zagen bij het binnenkomen van hal 2 de stand van Hans im Gluck met heel veel vrije speeltafels. In de voorbije jaren was het ons niet gelukt om spellen te spelen bij die Duitse firma omdat hun tafels altijd overvol zaten, dus schoven we meteen aan. Een demonstratrice stond meteen klaar om ons Hadara uit te leggen. Net toen zij met haar uitleg wilde beginnen, vroegen twee Duitsers of ze mochten aansluiten. We kregen een vakkundige uitleg van het spel. Toen we begonnen met spelen, hadden we haar namelijk niet meer nodig en moesten we ook het spelregelboekje niet meer inkijken. Zo moet het dus zijn, chapeau voor die mevrouw.

Hadara is een kaartgestuurd ontwikkelingsspel. Op vier sporen (laat ik me beperken tot de kleuren geel, rood, blauw en groen) probeer je door de juiste kaarten te kopen en te spelen vooruitgang te boeken. Paarse kaarten geven iets extra. Er zijn drie tijdperken om jouw beschaving te laten evolueren. Ieder tijdperk bestaat uit twee beurten. In beurt 1 nemen spelers gelijktijdig twee kaarten van de diverse stapels (twee per kleur). Een rondel met de symbolen van iedere speler maken duidelijk van welke stapel je kaarten trekt. De speler houdt een kaart in de hand en legt 1 kaart terug. De kaart die de speler houdt, betaalt hij en speelt die uit of hij verkoopt die aan de bank om geld te krijgen. Als iedere speler van iedere stapel een kaart heeft genomen, wordt de volgende stap van beurt 1 gezet. In die volgende stappen krijg je inkomen, bouw je jouw beschaving verder uit door kolonies te stichten, standbeelden te bouwen en gouden en/of zilveren zegels te kopen.
In beurt 2 van een tijdperk kiest iedere speler elk om een beurt een open kaart (een van de teruggelegde kaarten uit beurt 1) en doen daarna nog eens dezelfde stappen. Na drie tijdperken wint de speler met de meeste punten.

Hoewel we vakkundig door onze Duitse medespelers werden ingemaakt, hadden we ons uitstekend vermaakt. Hadara kwam reeds dit voorjaar uit op Spiel Doch!, de voorjaarsbeurs van Duisburg. 999 games bracht in april al een Nederlandse versie uit. Toen onze Duitse spelvrienden enig leedvermaak hadden met ons verlies, kon ik hen het zwijgen opleggen door te zeggen dat onze Rode Duivels (voetbal) weerwraak in onze plaats zouden nemen door Duitsland in de finale van het EK volgend jaar te kloppen. Gedaan met lachen zie.

We verlieten hal 2, staken de Galeria over en trokken naar onze favoriete hallen 4 en 5. In die hallen vind je de kleinere uitgeverijen uit heel de wereld terug. Hier vind je spellen die je behalve in Essen heel moeilijk ergens anders terug vindt. We zagen een lege stand waar het spel City Maze London werd voorgesteld. Een Noor, Finn Valgermo, maakte een educatief familiespel om spelenderwijs London te ontdekken. Een mix van ganzenbord, waar is Wally en leren met een kompas werken. Mooi uitgegeven en zeker interessant als educatief spel voor scholen, maar niet meteen spek voor onze bek.

Een beetje verder was er een stand waar verschillende spelauteurs prototypes van hun spellen mochten voorstellen. Een van hen was de bijzonder sympathieke Thai Phropkrit Tiyarattanachai die ons in schattig Engels Dream Journey voorstelde. In Dream Journey heb je een drietal verplaatsingskaarten die je kan inzetten en waarmee je beslist waar op het spelbord je in slaap wilt vallen. Door te slapen en desnoods in jouw slaap nog een paar stappen al dromend verder te zetten, verzamel je grondstoffen (gekleurde blokjes). Met die grondstoffen kan je dan weer kaarten scoren, die punten opleveren.

Niet meteen de hit van het jaar, maar toch best een leuk spel. Toen mijn vrouw en ikzelf ons heel enthousiast toonden, een foto van het spel maakten en doorstuurden naar de live impressie van Bordspelmania kreeg ik meteen een exemplaar van het spel mee. Best wel tof van die brave Thai, want zijn spel was nog niet uitgegeven en hij had alleen een paar prototypes mee. Ik had nog maar net mijn exemplaar in handen gekregen of ik werd op mijn schouder getikt. Daar was Piet geflankeerd door zijn vrienden van de spellenclub Incognito. Piet viel meteen op. De Incognitanen waren keurig in hun clubkleuren, zijnde groen, getooid. Piet daarentegen in het oranje. Wat scheelt er toch met Piet? (wordt vervolgd)

Piet had me blijkbaar gezocht want hij gaf me een to do lijst. Bij de Nederlandse uitgever Keep Exploring Games mocht ik een recensie-exemplaar van Oude Meesters, een internationale uitgave van het Franse spel Color De Paris ophalen. Bij Holy Grail Games zou een recensie-exemplaar van Museum op mij liggen te wachten en ik zou best ook eens bij R & R Games langs gaan om te onderhandelen met de sympathieke CEO van het bedrijf zijnde Frank DiLorenzo. Wie weet scoorden we ook daar recensie-exemplaren voor Bordspelmania.

Hij gaf me een papiertje met daarop de standnummers van R&R Games en van Keep Exploring Games. Holy Grail zou ik zelf wel vinden en weg was hij. Na zo’n rechtstreeks bevel vertrokken we naar 5H121 op zoek naar Keep Exploring Games. Nergens te vinden, bleek dat die kerels stand 5A121 hadden. Piet van bordspelmania kenden ze eerst niet, pas toen de CEO werd geraadpleegd, wist die zich te herinneren dat hij inderdaad een recensie-exemplaar had toegezegd. Oude meesters (amai wel een grote doos) verdween in onze zak. Eerstdaags vind je op Bordspelmania een recensie van dit mooi uitgegeven spel.

We vertrokken daarna naar hal 1 voor R&R games, volgens Piet terug te vinden in stand 1V161. Met de beste wil van de wereld maar in hal 1 waren er helemaal geen standen met de letter V. G was de hoogste letter. We vonden R&R games op stand 1G161. Toen we Frank DiLorenzo aantroffen en zegden dat we gestuurd waren door Piet van Bordspelmania, wist die brave man bij god niet over wie we het hadden. Toen ik Piet beschreef als even atletisch gebouwd als mezelf met een even weelderige haardos, begon de man te glimlachen en kregen we Bite your Tongue en Humboldt’s Great Voyage (opnieuw een grote doos) mee om te recenseren. Hij vroeg wel om de recensies naar hem door te mailen, liefst vertaald in het Engels. Omdat hij zo welwillend was, beloofde ik hem om dit te doen.

Na wat gegoogle op mijn GSM vond ik waar Holy Grail Games zich bevond. Een bijzonder sympathieke dame gaf me meteen een exemplaar van Museum (here jezus, een nog zwaardere doos dan de twee vorige) mee toen ik zei dat ik het recensie-exemplaar voor Bordspelmania kwam afhalen.
Mijn Piet’s to-do-lijstje was nog maar net afgewerkt of daar was hij alweder. Hij was zeer verheugd toen hij mijn buit zag. Hij vond het vooral fantastisch dat ik Holy Grail Games zover had kunnen krijgen om een recensie-exemplaar van Museum af te staan. Ik dacht dat hij dat geregeld had? Maar neen, hij hoopte dat ik dat voor elkaar zou krijgen en dat was toch gelukt? En weg was hij. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat we per ongeluk iemand anders recensie-exemplaar gekregen hebben. Maar goed, ook Museum zal de komende weken een recensie krijgen op Bordspelmania. En we zullen keurig een mailtje sturen naar Holy Grail Games als het zover is.

Toch wel raar dat Piet zo slecht communiceerde? Dat zijn we van hem niet gewoon. Wat scheelt er toch met Piet? (wordt vervolgd)

Na dit verplichte intermezzo begaven we ons terug naar hal 5 waar we een vrij tafeltje zagen bij de Belgische uitgever Jumping Turtle Games. De uitlegger van dienst, Kristof, begon ons in het Engels Animal Circus uit te leggen. Toen mijn vrouw mij een opmerking in het Vlaams maakte, bleek Kristof een Vlaming te zijn en ook nog eens actief op Bordspelmania. Animal Circus is een vermakelijk slagenspel waar je punten scoort door ervoor te zorgen dat jouw tegenstanders geen kaarten meer kunnen afleggen. Toch namen we geen exemplaar mee naar huis. Het weekend was nog jong, we hadden nog zoveel te ontdekken en aangezien Jumping Turtle Games een Belgische uitgever is, zullen we nog wel de gelegenheid krijgen om een exemplaar van Animal Circus op de kop te tikken. Dank alvast aan Kristof voor de goeie uitleg en het ons laten winnen van het spel.

Een beetje verder stopten we bij de stand van de Franse uitgever Oka Luda Editions. Daar speelden we Poule Poule, een partyspel en Kami, een strategisch kaartspel. Uitlegger van dienst was de 15-jarige zoon van een van de zaakvoerders. In een mix van Engels en Frans deed hij meer dan zijn best. Zijn stem was na drie dagen wel bijna weg en toen we hem vroegen of hij eigenlijk op donderdag en vrijdag niet op school diende te zijn, beperkte hij zich tot glimlachen.

In Poule Poule leggen de spelers elk om beurt een kaart op de stapel. Dit kunnen eieren zijn of kippen of vossen of als kip verklede vossen of honden of kippenboeren of … Bedoeling is om als speler de eieren te tellen in de stapel. Opgepast iedere kip eist een ei op om te broeden en die mag je niet meetellen. Vossen verjagen wel de kippen van de eieren, maar als er een hond aanwezig is, zijn de vossen niet actief, tenzij die vossen verkleed als kip zijn, enz. Denkt een speler dat er vijf of meer eieren in de stapel aanwezig zijn, legt hij zijn hand op de stapel en roept Poule Poule. Andere spelers kunnen dit contesteren. Wie het juist heeft, krijgt een punt. Enkel leuk in het juiste gezelschap.

Op dezelfde stand speelden we ook Kami, een kaartspel dat zich in een Japanse setting afspeelt. Hoewel het spel een vierpersoonsspel is, speelt Kami het best met twee spelers. Iedere speler krijgt acht kaarten, daarnaast liggen er acht kaarten in het midden van de tafel, te wachten tot ze door een van de spelers ingehuurd worden. De startspeler speelt een gedekte kaart in zijn verdedigingslinie en valt daarna de andere speler aan door een kaart uit te spelen in zijn aanvalslinie. De andere speler kan zich tegen die aanval verdedigen door eenzelfde kaart of de keizerin in zijn verdedigingslinie te leggen. Lukt dit, dan mag hij de tegenspeler aanvallen. Heeft de speler niet de correcte kaart in zijn hand dan mag hij een van de huurlingen spelen uit het midden van de tafel. Kan hij de correcte kaart niet leggen, dan moet hij passen en mag de andere speler een nieuwe aanval openen. Er wordt verder gespeeld tot één speler al zijn kaarten kwijt is. Die speler wint de ronde en krijgt de punten die op de laatste gespeelde kaart staan.

Twee leuke spellen die we meteen kochten. Bleek dat de tekenaar van beide spellen, Pauline Berdal, op de stand aanwezig was. Onze exemplaren van beide spelen werden door haar verrijkt met een prachtige tekening. Gelukkig vervolgden we onze tocht.
De Duitse uitgever Spieltrieb was onze volgende stop. Daar speelden we Flying Saucers, een prototype van een Servisch spel. Flying Saucers is een tweepersoonsspel waar je probeert de basis van de vliegende schotels van de tegenstander te vernietigen. Het spelmechanisme is een variant op schaken. Een gecoördineerde aanval van kleinere vliegende schotels is nodig om de grotere exemplaren van de tegenstander te vernietigen. Het spel beviel ons wel. Volgend jaar zou het te verkrijgen zijn in Essen. We keren zeker terug om het dan nog eens te spelen.

Bij het Italiaanse Giochi Uniti schoven we aan om Rhein: River Trade, te spelen. Rhein dateert al uit 2016, in spellenwereld, een oud spel dus. Dankzij een goeie uitlegger waren we meteen mee in het leveren van containers per boot, per trein, per vrachtwagen en zelfs per vliegtuig. Vooral mijn vrouw was bijzonder gecharmeerd door dit spel en toen we na enig onderhandelen nog een korting kregen, namen we ook een exemplaar van dit spel mee. Intussen was het bijna vijf uur. En sleurden we al een grote tas met spellen mee. Daarbij moest ik nog langs de stand van DLP om mijn voorbestelde exemplaren van Maracaibo en Orléans Stories af te halen. Ik had me laten verleiden door de voorbeschouwing op Essen op diverse websites. Ik hoop dat we geen katten in zakken kochten en dat beide spellen de hooggespannen verwachtingen inlossen.

We waren de hele dag nog niet in hal 3 geweest, de grote hal met de belangrijkste Duitse uitgevers (Kosmos, Haba, Ravensburger, Abacus, Amigo, …). Omwille van de daar te verwachten drukte hadden we die hal bewust vermeden. Op het einde van onze eerste dag moesten we toch nog even in hal 3 zijn. Ook bij Quined had ik namelijk de nieuwe spellen voorbesteld. En die moesten ook nog afgehaald worden, zowel de grote bundel Masterprints als de kleine bundel. Quined stond net zoals vorig jaar broederlijk naast White Goblin Games. Toen we daar aankwamen zaten beide standen barstensvol met spelers.

Toen we onze buit van die zaterdag bekeken, waren we blij dat we een paar grote zakken bij ons hadden. De spellen van Quined en DLP waren voorzien en daarom was ik sober geweest in andere aankopen. Ik had me beperkt tot een paar kaartspelletjes. De recensie-exemplaren voor Bordspelmania had ik niet voorzien en die waren groter en zwaarder dan verhoopt. We besloten dan ook met onze veroveringen richting hotel te trekken. We konden bij het naar buitengaan niet nalaten om in hal 3 bij de Fairplaystand langs te gaan. Fairplay houdt ieder jaar een lijst bij van de nieuwe spellen op Essen. Zij moedigen bezoekers aan om bij hen gespeelde spellen te waarderen (1 tot 5 punten). Met die waarderingen maken zij een top 10. Die Crew, een spel van Kosmos, stond verrassend op nummer 1. We besloten op zondag dat ding toch eens uit te proberen.

In de metro en in de straten van Essen op weg naar ons hotel hadden we veel bekijks met onze zakken vol spelen. We stopten de buit in onze geparkeerde wagen en trokken naar het centrum van Essen om bij onze traditionele Italiaan te genieten van een goeie maaltijd en van het lichtspektakel in de stad. Terug in het hotel speelden we nog eens Rhein en Kami. Goed moe gingen we slapen, tevreden van onze eerste dag. Alleen vroegen we ons af, wat scheelde er vandaag toch met Piet? (wordt vervolgd).

Ik ben heel benieuwd naar wat er met Piet scheelde, maar ik krijg de indruk dat de feiten hier wat verdraaid worden. De communicatie van Piet was prima, maar de mensen die moesten luisteren, stopten duidelijk hun oren dicht.

_________________

Dankzij het winteruur mochten we op zondag een uurtje langer slapen. Toen ik mijn GSM nam om te kijken hoe laat het was, zag ik dat ik al een paar berichten kreeg. Het eerste al om 05.40 (wintertijd). Het was van Bart, één van de Incognitanen en ook Bordspelmania'er (zet dat maar eens op je CV) en slaapkamergenoot van Piet in Essen. Bleek dat Piet hem had wakker gemaakt door om 05.30 uur een douche te nemen. Toen Bart riep wat hij zo vroeg in de douche deed, antwoordde Piet dat het 06.30 uur was en dat het tijd was om op te staan. Blijkbaar had niemand Piet van dat winteruur op de hoogte gebracht. Om 06.40 uur kregen we een nieuw bericht van Bart. Piet stond alweer onder de douche. Hij was niet alleen dat winteruur vergeten, maar één uur na de feiten ook al dat hij daarnet al een douche genomen had. Nu maakten we ons echt zorgen.

Toen we de metro namen, was het drukker dan op zaterdagmorgen. Aangekomen in de Messe vroegen stewards ons om de ingang Oost te nemen. Omdat ze het zo vriendelijk vroegen, deden we dit. Ingang Oost was de vroegere hoofdingang die de laatste jaren niet meer in gebruik was. We mochten meteen binnen in de Messehallen. Wie nog geen kaarten had, kon die in de niet gebruikte hal 8 aan praktische lege kassa’s kopen. De anderen werden naar de eveneens lege hal 7 geleid. Daar stonden honderden aan te schuiven aan drie poorten die naar hal 6 leidden. Toen om tien uur de poorten opengingen was hal 7 helemaal gevuld met bezoekers. Dus geen lange rijen meer om binnen te komen, die dan nog eens de kassa’s blokkeerden. Je moet de Duitsers niet leren hoe ze een beurs moeten organiseren.

Hal 6 is voor ons de minst interessante hal van Spiel. Gevuld met standen met comics, rollenspellen, miniaturen, fantasy boeken en kledij wilden we de hal snel doorlopen om naar hal 5 en 4 door te steken. Maar plotseling stonden we opnieuw oog in oog met Piet die volop op zijn GSM aan het tokkelen was. Dit is de eerste keer sinds ik Piet ken dat ik hem zo ostentatief en gebiologeerd met zijn GSM bezig zag. Waarschijnlijk was hij op zoek naar het winteruur. We lieten hem verbouwereerd achter en betraden hoofdschuddend hal 4. Vooraleer we tafels zochten om spellen te spelen, wilden we namelijk eerst een exemplaar van Montmartre van de Franse uitgever Blam! bemachtigen. We hadden vernomen dat het een mooi uitgegeven en leuk kaartspel was. Hoewel we het niet ter plaatse speelden, kunnen we dit volmondig bevestigen. ’s Avonds speelden we in ons hotel een paar potjes Montmartre en het beviel ons best om onze schilderijen zo snel mogelijk aan de handelaars te mogen verkopen. Een aanrader.

Eens die aankoop achter de rug, lieten we ons terug verrassen door de verschillende leuke standen in hal 4 en 5. We schoven aan waar er plaats was en speelden de spellen die op tafel lagen. Op de eerste tafel waar we aanschoven, lag Trafic Jam, een spel van de Spaanse uitgever Zacatrus. Trafic Jam is een kaartspel waar je probeert om met je wagen naar de kust te rijden en daarna ook nog eens terug naar huis te keren. De Duitstalige uitlegster van dienst probeerde ons de spelregels aan te leren. Ik weet niet wat zij of wij verkeerd deden maar mijn vrouw noch ik begrepen wat we moesten doen. Blijkbaar heb ik toch ergens een erfelijke aanleg voor Trafic Jam want de uitlegster vond me tactisch een heel sterke speler terwijl ik gewoon maar wat aanmodderde. Op het einde van de rit bleek ik met glans gewonnen te hebben. Veel meer dan willekeurig kaarten op tafel gelegd, had ik echter niet gedaan. Trafic Jam bleef dan ook keurig in Essen.

Een stand verder troffen we bij het Amerikaanse Wattsalpoag games opnieuw een lege tafel aan. Een in een schreeuwerig Hawaiihemd uitgedoste Amerikaanse maakte ons enthousiast om A Fistful of Penguins te spelen. Ik weet niet wat haar er toe bracht, maar ze wilde de uitleg in het Spaans doen omdat ze dacht dat we er Spaans uitzagen. Volgens mij had die dame iets gegeten of gedronken wat haar niet bevallen was. Maar wat er Spaans was aan mijn bleke roodharige echtgenote waarvan ieder denkt dat het een Ierse is, is voor mij een groot mysterie. En wie ook maar aan Spanje denkt als ik verschijn, is volgens mij meer dan dronken. Maar goed, de dame schakelde snel naar Engels over toen we haar duidelijk maakten dat we niets met Spanje gemeen hadden.
A Fistful en nog iets is een dobbelspel. Je gooit in de eerste ronde met vier dobbelstenen. Op iedere zijde van een dobbelsteen staat een dier (penguïn, eekhoorn, eland, kameel, kangoeroe en leeuw). Afhankelijk van de geworpen combinatie ontvang je geld of penguïns. De penguïns kan je inzetten om een dobbelsteen opnieuw te gooien of om extra dobbelstenen te kopen. Er zijn drie rondes in het spel en iedere ronde krijg je een extra dobbelsteen. Snel, leuk voor een keer, maar dat is het dan ook.

Omdat ik mijn echtgenote grandioos had verslagen, stond onze uitlegster erop dat we nog een potje speelde. Ze wilde per se dat ze een kans kreeg om mij te verslaan. Beleefd als we zijn, durfden we niet te weigeren. Ik heb dat rotding dus twee keer gespeeld. Van zodra de dame haar aandacht op een andere tafel richtte, poetsten we meteen de plaat, zeggende dat mijn vrouw inderdaad het tweede potje gewonnen had. Oef daar waren we mooi ontsnapt!

Op zoek naar een lege tafel gingen mijn gedachten naar Piet. Ik begon zijn gedrag steeds eigenaardiger te vinden. Wat scheelt er toch met Piet vroeg ik me af? (wordt vervolgd)

Een beetje verder in hal 4 stopten we bij de stand van twee Duitse hobbyisten: Dario Reinhardt en Fabian Fischer. Zij promootten hun tweepersoonsspel Crimson Company. Crimson Company is een schottentottenvariant. Je gaat met je tegenspeler in duel om de macht te nemen in drie kastelen. Wie als eerste twee kastelen verovert, wint. Je doet dit door kaarten te kopen uit de openliggende markt. Opgepast de tegenspeler kan de kaart die je wilt, overnemen door hetzelfde bedrag te betalen als jij voor de kaart over had. Je krijgt dan wel het geld. Kaarten hebben een waarde alsook een kracht. De kracht wordt uitgevoerd afhankelijk van de spelfase. Van zodra er aan één zijde vier kaarten liggen, worden de waarden van de kaarten opgeteld. Wie de sterkste partij is, verovert het kasteel. Leuk, snel, en toch strategisch te sturen. Voor 20 euro konden we een deluxe versie van Crimson Company niet laten liggen.

We bleven in hal 4 en stopten bij de kleine Poolse uitgever LutyGo. Hun eerste worp is Faktoria, een spel van de Zwitser Luc De Charrière. We kregen de uitleg van de maker zelf. Heel enthousiast en vakkundig loodste hij ons door het spel. Faktoria is een veilingspel. Je biedt op grondstoffen (steen, hout, ijzer en goud). Met die grondstoffen bouw je gebouwen die ofwel grondstoffen (hout, steen) produceren ofwel punten opleveren. Je krijgt vijf ronden de tijd om zodoende een volledig nieuw dorp op te richten. Wie het meest bijdraagt (lees de gebouwen met de meeste punten bouwde), wint. Het spel speelt vlot, op een halfuurtje ben je met twee spelers volledig klaar. Geld is kostbaar en niet zo makkelijk te verkrijgen. Dus wees wijs als je op grondstoffen biedt. Wie echter te gierig is in de eerste ronden, heeft vaak geen tijd meer om de opgelopen achterstand in te halen. We waren beide gecharmeerd door Faktoria. 40 euro (eigenlijk 45 maar op zondag was er 5 euro korting) vonden we echter op dat moment iets te duur. Het was nog geen middag, we wilden ons budget niet te vroeg op gebruiken. Er waren namelijk nog veel spellen te ontdekken.

De volgende stop was bij Cinnamon Games waar we Oh, Fox speelden. De enthousiaste uitlegger, begon meteen in het Engels de regels van Oh, Fox uit te leggen. Toen hij halfweg zijn uitleg vroeg waar we vandaan kwamen en we naar waarheid België antwoordden, schakelde hij meteen naar Nederlands over. Bleek dat we de uitleg kregen van Hurby Donkers, de ontwerper van het spel. Cinnamon Games is dan ook een Nederlandse uitgever.
Oh, Fox is een deductiespel. Een van de spelers is een roofdier (in ons spel was er de keuze tussen een vos en een uil). De andere spelers zijn prooidieren (we hadden de keuze tussen een eekhoorn, een rat en een egel). De roofdieren proberen de prooidieren op te eten om punten te scoren. De prooidieren willen vooral uit de klauwen van de prooidieren blijven en intussen hun lievelingseten onderweg verorberen om punten te scoren.

Alle spelers maken met tegels met pijlen en stoppplaatsen duidelijk welke weg ze door het bos willen afleggen. Bedoeling is om te raden wie welk dier is. Op die manier kan je als roofdier de prooidieren vangen of als prooidier uit de klauwen van het roofdier blijven. Je hebt een paar potjes nodig om de bewegingen vlot in de vingers te krijgen, maar we hadden ons, mede dankzij de uitstekende en enthousiaste uitleg, heel goed vermaakt. Oh, Fox namen we voor 20 euro mee naar huis, we kregen voor die prijs ook nog een paar extra promotegels. Wat moet een mens nog meer hebben?

Intussen was het middag, aten we iets in de Galeria en besloten we om naar de stand van Matagot te gaan in hal 3. Papillon interesseerde me wel, omdat het er zo wondermooi uitzag. De stand van Matagot zat echter overvol en Papillon werd maar op één tafel gespeeld. We besloten niet te wachten tot de tafel vrij kwam. Op weg naar hal 1 passeerden we langs de stand van HABA. En wie liepen we daar tegen het lijf? Juist Piet, in het gezelschap van zijn vrienden van Incognito. Ze waren net van plan om Wurf und Weg te spelen, een hectisch dobbelspelletje van HABA. Ze waren met zijn vijven en je kon het spel met zes spelen. Dus werd ik meteen aangeduid als Chinese vrijwilliger om mee te spelen. In Wurf und Weg krijgt iedere speler drie dobbelstenen met daarop symbolen en een bierkaartje waar twee van die symbolen op staan, een met een pijl naar links en een met een pijl naar rechts. In het midden ligt een symboolloos bierkaartje. Daar komt een gele dobbelsteen te liggen die bij het begin van iedere beurt eerst gegooid wordt. Op die manier ligt daar dan ook een symbool. Daarna dobbelt iedereen gelijktijdig. Wie het symbool van de gele dobbelsteen gooit, legt zijn dobbelsteen in het midden. Gooi je een van de symbolen die op jouw bierkaartje staan, dan mag je die dobbelsteen respectievelijk aan de persoon links of rechts van jou geven. Wie als eerste zijn drie dobbelstenen kwijt is, wint die ronde en krijgt zijn bierkaart als punt.

De andere spelers krijgen dan nog drie nabeurten om hun dobbelstenen in het midden te kunnen leggen. Raken ze op die manier hun dobbelstenen kwijt, winnen ze ook een punt. Daarna begint een volgende ronde. Wie een punt behaalde, krijgt een nieuwe bierkaart. De gele dobbelsteen wordt opnieuw gegooid en de leute herbegint. Wurf und Weg is een ongelooflijk hectisch spel. Ik won de eerste ronde omdat de andere spelers mijn dobbelstenen voor mijn neus wegritsten. Het is ook moeilijk controleerbaar of iedereen correct handelt. Toen ik per ongeluk een dobbelsteen aan de verkeerde persoon schonk (links ipv rechts) werd ik door Piet meteen van valsspelen beschuldigd. Zo ken ik Piet echt niet. Hoe dan ook, het schrijven van dit relaas over Wurf und Weg duurde langer dan het spel zelf. We hadden wel goed gelachen maar ik had niet het gevoel dat ik een spel gespeeld had.

We vervolgden onze weg en liepen Tony tegen het lijf. Tony sprak me meteen aan en vroeg of ik Piet dit jaar al gezien had. De voorbije twee jaar had Tony namelijk ook vruchteloos naar Piet gezocht. Toen ik zei dat ik hem dit jaar al verschillende keren was tegengekomen, antwoordde hij laconiek: “jij ook al.” Ook Tony vond het gedrag van Piet eigenaardig. Hij had hem op een stand gezien met een spellendoos in zijn handen. Toen iemand anders die doos uit zijn handen nam en er begon in te schrijven, liet Piet dit zomaar gebeuren. Wat scheelde er toch met Piet dit jaar? (wordt vervolgd)

Volgens mij heeft Piet in Essen voor het eerst in een Tesla meegereden en was hij daarom zo van de kaart?

_________________
BordSpelMania Fans (BSM Fans) - De spellenclub voor Vlaamse en Nederlandse BSM fans die ook op BoardGameArena (BGA) actief zijn. Kom er bij en leer de andere leden beter kennen tijdens een online spelletje!
https://boardgamearena.com/group?id=6888453

Aangekomen in hal 1 stopten we bij de Roemeense uitgever Mind Fitness Games. We schoven aan bij Hack Trick, een tweepersoonsspel. Hack Trick bestaat uit een spelbord met daarop negen genummerde servers. De servers zijn in drie rijen en drie kolommen gerangschikt. Centraal staat de server met het nummer vijf. Het is als speler de bedoeling om drie servers in dezelfde as (horizontaal, verticaal, diagonaal) te hacken. Je wint ook als je eenzelfde server driemaal hackt.

Hacken van servers doe je door kaarten uit te spelen. Er zijn 18 kaarten in het spel met de waarden 0, 1, 2, 3, 4 en 5. Iedere kaart komt driemaal voor. Bij het begin van het spel worden er twee kaarten uit het spel genomen en open op tafel gelegd. Iedere speler weet zo welke kaarten die ronde niet meedoen. Je krijgt drie handkaarten en ofwel speel je een kaart ofwel neem je een kaart van de trekstapel (mag je enkel doen als je niet meer dan drie handkaarten hebt). De som van de waarden van de laatste twee gespeelde kaarten bepaalt welke server je kan hacken.

Leuk maar 10 euro hadden we er niet voor over (was op zondag al een korting van 2 euro, kostte normaal 12). Maar de Roemenen waren op zondag blijkbaar de wanhoop nabij en ze wilden zo snel mogelijk van hun grote voorraad af. Dus maakten ze ons een aanbod dat we niet konden afslaan. Voor 15 euro kregen we drie exemplaren van hun kaartspelen. Naast Hack Trick namen we ook nog Sponsio en Vikingdoms mee. En ik moet zeggen, goed dat we dit gedaan hebben. ’s Avonds speelden we nog een aantal potjes Hack Trick en hoe meer we het speelden hoe vermakelijker we het vonden. Dit is zonder twijfel onze hit van Essen 2019. Woehoe!

In hal 2 stopten we bij het Spaanse Devir waar we La Vina speelden. In La Vina oogsten de spelers wijnranken van een bepaalde druiftype. Je verzamelt de ranken in twee manden. Eens de manden vol, lever je de wijnranken af bij wijnhandelaren. Maar opgelet, die zijn kieskeurig. Je moet kwaliteit leveren anders wordt jouw oogst geweigerd. Een mand met verschillende druivensoorten is absoluut niet populair bij de handelaren. Te weinig leveren valt ook niet in de smaak. Tegen sterk verminderde tarieven raak je die dingen wel kwijt bij coöperatieven. Maar op een bepaald moment hebben die er ook genoeg van. La Vina speelde lekker weg en viel in de smaak. We hadden nog budget, dus een exemplaar van La Vina kwam mee naar huis.

Intussen was het al na 16.00 uur. We besloten nog eenmaal terug naar hal 5 te gaan. We passeerden langs de stand van de Waalse uitgever Lubee Edition. Ze stonden in Essen met hun schattenzoekersspel Guardians of Legends. En laat ik nu net voor Essen een recensie-exemplaar van Piet hebben ontvangen. In plaats van zelf de regels te moeten lezen, schoven we aan een lege tafel aan. De Franstalige uitlegster was verheugd te horen dat we Nederlands spraken. Ze wou haar Nederlands oefenen en deed haar uitleg dan ook in perfect Nederlands. Guardians is een prachtig uitgegeven deductiespel. Ieder speler krijgt drie schatkaarten en drie eilandkaarten. Het is aan de speler om hints te geven aan de medespelers zodat ze weten op welk eiland de schat verborgen ligt. Hints geven die je door tokens te plaatsen op postkaarten met voorwerpen.

We speelden een paar rondjes en we verveelden ons niet, maar een wauwgevoel riep Guardians of Legends nog niet bij ons op. De uitgever Lubee Edition haalde de Vlaamse pers toen het spel gelanceerd werd omdat ze ergens in de wereld ook echt een schat hebben verborgen. Die schat, een juweel ter waarde van 210000 euro kan gevonden worden aan de hand van hints, net zoals in het spel dus. Als promotiestunt kan dit tellen natuurlijk. Een uitgebreide recensie volgt nadat ik nog een paar potjes gespeeld heb.

De beurs liep op zijn einde en we schoven nog snel aan bij Medusa Games waar het kaartspel Tinker Tailor ons was opgevallen. Medusa Games is een Engelse uitgever die vooral werkt met speluitleggers van dezelfde Engelse spellenclub. Een van die mannen, een bijzonder grappige Engelsman die na vier dagen spellen uitleggen zijn gevoel voor humor niet verloren was, speelde met ons Tinker Tailor. Het spel is gebaseerd op een oud Engels gedicht, dat iedere keer wordt voorgelezen om de diverse rollen die in het spel zitten op te roepen. Hoewel we meer grappen met elkaar maakten dan speelden, vooral nader kennis maakten en beurservaringen uitwisselden, namen we toch een exemplaar van Tinker Tailor mee naar huis. Meer eigenlijk om onze uitlegger een plezier te doen. Toen we ons exemplaar kochten, zei de uitlegger dat de designer van Tinker Tailor, Andree Schneider, aanwezig was. Met plezier maakte hij een tekening in onze doos. Bleek ook dat hij een Duitser was die een mondje Nederlands sprak.

We besloten er de brui aan te geven en trokken naar hal 3 om via de uitgang van die hal naar de metro te stappen. Eerst besloten we nog eens langs te gaan bij Fairplay. Hun lijst was afgesloten en Die Crew van Kosmos stond eerste. We gingen langs bij de Kosmosstand maar zagen weinig of geen tafels waar Die Crew gespeeld werd. In de kosmoswinkel bleek Die Crew een kaartspelletje te zijn dat slechts 11 euro kostte. Dit konden we natuurlijk niet laten liggen en we besloten om tot onze laatste aankoop over te gaan. Bleek dat rotding echter uitverkocht te zijn. De winkelstand naast Kosmos had echter nog een paar exemplaren, maar daar was het 12 euro. We namen toch een exemplaar om uit te proberen mee.

Vooraleer we de beurs verlieten, wilde mijn vrouw nog een spelletje spelen. Ze zag nog een vrij tafeltje bij The Game Factory. Daar lag Drachenland open. Een Duitse uitlegster legde ons snel de basisregels uit en verdween. Vragen konden we niet meer stellen en dat was echt wel nodig bij dit ding. Goed we speelden een aantal rondjes en Drachenland bleek figuurlijk een draak van een spel te zijn. Tijd om af te sluiten. Spiel 2019 zat er weer op.

En wat hebben we geleerd?

We hadden de indruk dat er minder volk was dan de voorbij edities. De gangen waren soms overvol en in sommige hallen, vooral hal 3, zaten de tafels constant vol. Maar toch hadden we heel veel spellen kunnen spelen en hadden we nooit een overrompelend gevoel. Groot was onze verbazing toen we hoorden dat in 2019 voor de eerste keer de kaap van de 200.000 bezoekers overschreden werd. Er bleek echter meer beursvloer gebruikt te zijn, oa door de vernieuwde hal 5 in te schakelen. Hierdoor viel het niet op dat er meer mensen op de beurs waren. Goeie evolutie dus.

Was Essen spelgewijs een goeie beurs? Geen flauw idee, we kozen er bewust voor om spellen te spelen bij de minder gekende kleinere uitgeverijen. Geen grote strategische expertspellen, maar vlot instapbare vermakelijke dingen. En op dat vlak hebben we zeker onze gading gevonden. De echte toppers zullen we wel later ergens kunnen spelen.

En wat scheelde er nu met Piet hoor ik u vragen? Wel, ik weet het niet. In tegenstelling tot de voorgaande jaren bleek Piet alom tegenwoordig. Op een bepaald moment hadden we een soort van stalkinggevoel. Daarnaast deed hij dingen die we van hem niet gewoon zijn. Verkeerd of onvoldoende communiceren (en het dan nog in de schoenen van een ander proberen te schuiven), dingen vergeten (verkeerde kleur t-shirt, winteruur en het feit dat hij zich al gedoucht had), met zijn GSM bezig zijn, niet tegen zijn verlies kunnen, laten schrijven in speldozen, enz…

Moeten we ons zorgen maken? Ik weet het niet. Maar ik ben wel benieuwd of deze tendens zich zal verder zetten in de komende beurzen zoals Spellenspektakel en Spel.
Misschien was zijn gedrag wel te wijten aan een psychologische dip omdat ik hem de voorbije jaren vruchteloos gezocht had? Misschien probeerde hij dat gemis nu te overcompenseren? Ik weet het niet. Hoe dan ook zolang ik geen pasklaar en wetenschappelijk verantwoord antwoord op die vraag heb, ga ik nooit meer op zoek naar iemand op een beurs. Zie dat die persoon daarna ook zo’n gedrag begint te vertonen, dat wil ik absoluut niet op mijn geweten hebben. Dat is dus de reden waarom ik dit jaar niet naar Erwin op zoek ging, sorry Erwin.

Goed, hopelijk komt het terug goed met Piet. Laten we met zijn allen duimen.

Hoe kan je dat raden. Piet wilde nauwelijks uit die Tesla stappen en was bijna meegereden tot in Limburg. Heerlijk!

_________________

Vermakelijk leesvoer.

_________________
All is fair in love, war and Carcassonne

Ik heb nog een laatste conclusie na Spiel 2019: ik heb een fantastische vrouw.

Leuk om te lezen!

Geestig; ik kwam tot exact dezelfde conclusie!

_________________
Instagram @movetherobber
Benieuwd naar wat ik recent speelde?